Wat een fantastische tijd, thank u all !!
Ik heb lang nagedacht over hoe mijn laatste blog in Malawi eruit zal komen zien. Er is teveel om nog over te schrijven, teveel dingen die ik heb meegemaakt en die ik in m'n vorige blogs nog geen ruimte heb gegeven. Misschien dat ik in een volgende blog die ik in Nederland schrijf hier nog op terug ga komen. Voor nu wil ik het bij de belangrijkste en meest inspirerende hoogtepunten houden. Ja ook dit zijn er veel, heel veel, maar keuzes maken is iets wat ik in 2015 genoeg heb mogen doen :), dat moet dus wel lukken.
Als eerste het project waar ik de afgelopen 3 maanden aan verbonden ben geweest. Een school in Kauma net voorbij area 12 in een buitenwijk van Lilongwe. Elke dag met veel plezier in de minibus hierheen gegaan. Het laatste stuk bergop door Kauma lopen en dan achter het speelveld ligt de school. Elke morgen worden we verwelkomd door de aanwezige leraren. En dan vlug naar standard 6 (groep 6) toe om de eerste les van de dag te geven. Voornamelijk Wiskunde (Masamu --> Chichewa) heb ik gegeven. Soms alleen maar vaak ook met hulp van Hannah. Altijd goed om haar feedback te horen tijdens het geven van de les. Ja Hannah, ik moet soms nog wat meer geduld hebben, ik probeer het echt maar het is soms zooooo moeilijk !! Verder vullen we elkaar goed aan bij het nakijken van de sommen en het helpen van de kids die de sommen nog wat moeilijk vinden. Fijn om samen op het project te zitten. Daarna zo nu en dan in groep 5 kijken of er nog een lesje Engels gegeven kan worden of gewoon even kletsen met de kids. Mike spreekt hier het beste Engels dus vaak met hem bijpraten. Hij is een jaar of 11 en loopt niet helemaal lekker ivm een vergroeiing in zijn been. Maar op de sportmiddag is hij er altijd bij en hij doet de balspelen het fanatiekst mee van allemaal.
Dan op naar standard 7. De oudste kids van de school en wellicht hierdoor ook de meest aanwezige. Maar wat een lol kun je met ze hebben. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en in elk van hen zit een mooi talent verstopt. Ik zou over ieder van hen een blog kunnen schrijven.... Om jullie een idee te geven, Precious is de slimste van de klas maar ook een boefje. Hij is er altijd en maakt ook altijd zijn huiswerk en kijkt maar wat trots uit z'n ogen als hij weer het hoogste punt voor de wiskunde-toets heeft gehaald, Genieten !! Maar hij houdt ook van stoeien. Met de kids in de klas maar soms daagt hij mij ook uit, ja hij heeft best wel lef :). Afgelopen week had hij nog met een schoen op het hoofd van een ander kind geslagen. Heel de wenkbrauw van die jongen open, lekker bloeden. Gelukkig hadden wij Natasja bij. Ze is verpleegster en heeft de wond behandeld. De volgende dag durfde Precious niet in de klas te komen, bang voor represailles. Hij heeft heel de dag buiten op het stoepje voor het lokaal gezeten, want ja hij wilde ook niks missen. En zo zitten er een stuk of twaalf in die klas, heerlijk !!
Als de lessen in standard 7 zijn afgelopen zit de dag erop wat betreft lesgeven. Maar op dinsdag- en donderdagmiddag hebben we de sport- en spellenmiddag. Tot nu toe een groot succes met elke dinsdag en donderdag een goede opkomst en veel enthousiaste kinderen. We spelen spelletjes, met bal, zonder bal, tikkertje, schipper-mag-ik-overvaren en nog veel meer. De kinderen leren samenspelen, samenwerken, omgaan met verlies maar vooral ook plezier hebben. Na afloop van de middag doen we met alle kids die mee hebben gedaan nog 10 high fives en allerlei andere boks- en handbewegingen. Daarna al zingend, vergezeld door een hoop kids, naar de minibus. Wederom een geslaagde middag afgerond. Leuk is ook om op andere dagen de liedjes die wij ze leren door het dorp te horen klinken. We lopen dan op een doorsnee vrijdagmiddag naar de minibus en dan hoor je links en rechts in de straten kinderen het liedje zingen, hopend dat wij mee gaan zingen. En ja, onze namen zijn inmiddels nogal bekend in Kauma, ik vermoed dat de volgende generatie veel Frank's en Hannah's gaat herbergen.
Zo zijn er genoeg genietmomenten voorbij gekomen. Kinderen zijn zo snel blij te maken en alle energie die je erin stopt, krijg je 100x terug. Ik probeer ook bewust met deze momenten om te gaan en zoals ik zeg er zijn er zoveel. Nog 1 voorbeeld van deze ochtend. De kleinste kinderen van de school hielden hun pauze voor het lokaal waar wij les aan het geven waren. Tijdens onze pauze zijn we op het stoepje voor het lokaal gaan zitten en hebben we de kinderen een handenklap-spelletje geleerd (a la 'Ik stond laatst voor een poppenkraam'). Ze vinden het schitterend en als ze het voor elkaar krijgen, zijn ze de koning te rijk. Morgen is ons afscheid en ik weet zeker dat de laatste dag fantastisch gaat worden. We hebben bewust gekozen om dit op een donderdag te doen. Zo hebben we in de ochtend tijd voor afscheid en in de middag nog een laatste keer sport- en spellenmiddag met hopelijk een grote opkomst. Nog 1 keer knallen !! En dan de laatste keer het dorp door naar beneden. Het zal even slikken zijn, maar het was onvergetelijk in Kauma.
Dan een andere ijzersterke pilaar die de tijd in Malawi onvergetelijk heeft gemaakt. Het Doingoood-huis in Area 47, sector 4. Met zijn mintgroene binnenkant, kroonluchters en betraliede ramen. De gezellige avondjes met z'n allen waarbij we verhalen horen over de andere projecten, we samen koken en afwassen en soms gewoon slap aan het ouwehoeren zijn. Als ik de huidige setting schets dan zie ik Liset rustig onderuit hangen op de bank in gesprek met Joy. Ellen probeert iets tegen mij te vertellen maar door de muziek en haar verschrikkelijk snelle tong, versta ik er niks van. Nadine is met het thuisfront aan het skypen, Hannah maakt de spullen voor het afscheid klaar en Natasja checkt nog even de foto's die ze vandaag op het project gemaakt heeft. Soms maakt iemand een grap tussendoor en wordt er gelachen. Zo meteen gaan we met z'n allen nog een potje Uno spelen. Uno, ons favoriete spelletje dat meestal rustig wordt gespeeld maar vaak ook ontaard in een vreselijk tafereel waarbij gewonden bloedend worden afgevoerd. Ik zal vooral de momenten missen in de keuken, lekker kletsen tijdens het pannenkoeken bakken (Myrthe thanx !!), watergevecht tijdens het afwassen (lekker hoor Natasja) maar altijd gezellig. We zijn twee weekenden naar lake Malawi geweest, hebben Nkhoma mountain beklommen, zijn naar een voetbalwedstrijd geweest, meerdere keren naar Crossroads swimmingpool, elke week samen met Janneke uit eten, naar de craft-market en de stoffenmarkt, mee naar de projecten van elkaar (outreach op project van Natasja, heerlijk), heul veul in de minibus gereden, op de fietstaxi gezeten, vele kilometers gewandeld en hardgelopen (ja heel sportief), soms een dansje gewaagd in een kroeg, maar vooral heel veel lol met elkaar gehad.
Het is mij vaker gevraagd; 'Ow een huis met alleen maar vrouwen, is dat wel wat?'. Ik had er van tevoren niet over nagedacht maar ik heb er elk moment van genoten. Heb veel geleerd van de meiden en hopelijk heb ik ze ook nog iets mee kunnen geven (ja buiten het talent voor Uno). Ow zeker, ik kijk uit naar een avondje met (mannelijke) vrienden en een biertje drinken (hoera zondagmiddag al weer naar Willem II), maar mijn huisgenotes hebben een grote bijdrage geleverd aan de toptijd hier. Yara, Barbara, Hannah, Mieneke, Larissa, Myrthe, Thea, Mariel, Nadine, Natasja, Joy, Ellen en Liset thanx for all !! En speciaal thanx aan mijn projectgenote met wie ik drie maanden lang opgepropt heb gezeten in een minibus, die al mijn hebbelijkheden, maar vooral onhebbelijkheden heeft moeten trotseren, met wie ik vele uren heb doorgebracht in de Chipiku supermarkt en nog veel meer kilometers mee heb gewandeld. Hannah, it has been a pleasure !!
Don't cry because it is over, smile because it happened. Een spreuk die je wellicht al wel eens tegen bent gekomen. Ik vind hem heel passend voor mijn tijd hier in Malawi. Zoals eerder vermeld, ik heb veel keuzes mogen maken in 2015. 1 ding weet ik zeker, de keus om naar Malawi te komen, was een erg goede en ik kan het iedereen aanraden om dit te gaan doen. Nu nog op naar twee laatste topdagen, dat gaan we maken. Maar eerst, een potje Uno, hopelijk zonder bloedvergieten :).
Tionana voor nu en tot snel !! Siku labwino (fijne dag).
Sportieve feitjes
Op de valreep van deze week nog een blog uit Malawi. En wel een heel sportieve deze keer. Toen Hannah en ik afgelopen week naar ons project toeliepen, waren we aan het mijmeren over de vele afstanden die we hier lopen. Want lopen dat is één van onze grootste hobby's geworden. Zoals ik eerder al heb verteld, is het ook een heel sociale bezigheid. Iedereen begroet je en vraagt hij het met je gaat, dus contact met andere mensen heb je voldoende.
Hieronder een aantal feitjes over de afstanden die we hier lopen, fietsen, met de minibus rijden etc. etc. Te beginnen met onze reis naar het project. Om daar te komen, lopen we vanuit ons Doingoood-huis naar corner 47. Dat is een straathoek in de area waar wij wonen. Afstand naar deze corner is ongeveer 1400 meter. Daar aangekomen, stappen we in de minibus die ons naar Towny brengt. Ja het Chichewa woord voor stad is Towny. Deze afstand is ongeveer 5 kilometer. We stappen uit bij carpark en lopen dan 400 meter naar de volgende opstapplek van een andere minibus. Hier staan altijd een stuk of 3 busjes klaar die naar Kauma, het plaatsje van ons project rijden. We hebben hier al een flink aantal vrienden gemaakt en iedereen wil ons graag brengen, we zijn populair :). Vaak kiezen we voor James, onze top-minibus conducteur. Hij laat ons soms voor de helft van de prijs meerijden (willen we niet, maar we ontkomen er bij hem niet aan, geen discussie mogelijk). De reis naar Kauma (6 kilometer) gaat door City-centre (de bankenwijk) en area 12. Dan linksaf een onverharde weg op en na 500 meter komen we in de buitenwijken van Kauma aan. Officieel hoort dit nog bij Lilongwe maar Kauma wordt wel als apart dorp gezien. Vanaf onze uitstapplek moeten we nog 800 meter heuvelop naar de school lopen. En dan na een reis van ongeveer 1,5 uur zijn we op ons project.
Op een rijtje de totale afstanden die hiervoor gemeten zijn. We zijn 3 maanden hier dus we rekenen even 60x naar het project gaan (12 weken x 5).
* 168 kilometer lopen van en naar de corner, dat zijn toch maar liefst 4 marathons.
* 600 kilometer opgepropt in een minibus van en naar de stad en 720 kilometer vanuit de stad naar Kauma en terug. Dat is toch lekker 1320 kilometer, van Tilburg naar Barcelona in de minibus. Ik moet er niet aan denken om dit in 1 ruk te doen :).
* Heuvelop lopen we in Kauma 48 kilometer en het is een lekkere klim. Dat is bijna 4x Alpe d'Huez oplopen. Naar beneden gaat makkelijker maar ook dit is 48 kilometer, 2x de col du Galabier.
Ik moet eerlijk zeggen, ik was lichtelijk verbaasd toen ik deze cijfers zag langskomen. Ik snap nu wel hoe het komt dat ik ben afgevallen. Een weegschaal hebben we hier niet maar ik schat in dat er toch wel een kilotje of 6,7 vanaf is.
Naast de ritjes naar het project gaan we ook regelmatig naar Crossroads. Hier gaan we zwemmen in het zwembad van het hotel, een pizzatje scoren of even snel winkelen. De rit ernaar toe is vanuit de boom waar de fietstaxi's staan ongeveer 4 km. lang. Ik schat in dat we dit ritje ongeveer 1x per week hebben gemaakt dus 12x heen en 12x terug. Dit levert 96 kilometer achterop de fietstaxi op. Samen met de andere ritjes die we met de fietstaxi hebben gemaakt, hebben we het dan over ongeveer 130 kilometer achterop de fiets. En die mannen maar trappen en zweten helemaal van Tilburg naar Maastricht (inclusief heuvels).
Ik ga ook nog wel eens hardlopen hier. Ongeveer 3x per 2 weken trek ik mijn hardloopschoenen aan om 5 kilometer te gaan rennen. DIt betekent 18 ritjes van 5 kilometer. Toch maar weer even 90 kilometer toegevoegd aan de vele kilometers die we in deze blog voorbij hebben zien komen. Als ik in NL ben kan ik er weer tegenaan met m'n hardloopvrienden.
Dan nog de spelmiddagen die we op ons project houden. We houden deze middagen op dinsdag en donderdag en dit ook weer voor 12 weken lang. Dit betekent 24 middagen en 24 x schipper mag ik overvaren. De afstand die we overvaren is ongeveer 30 meter lang en we spelen het spel ongeveer 10x per middag. Dit betekent dat we 7,2 kilometer hinkelen, huppelen, als een kikker springen etc. etc. Ook dit doe ik liever niet in 1x, en dat nog even buiten het feit dat het er heel gek uitziet als ik hier in Lilongwe door de stad ga huppelen (Ja Hannah ik weet dat ik het stiekem wel eens doe, excuus daarvoor). Natuurlijk doen we naast schipper mag ik overvaren nog meer actieve spellen op de middag, alleen zijn die iets lastiger te meten. Ik vermoed dat we bij Fox-in-the-Hole ongeveer 3 km wegsnurken en dat we de bal bij ons handbalspel over een afstand van 7300 meter weggooien maar dit kan ik niet met feiten onderbouwen.
Jullie zien het, naast het feit dat vrijwilligerswerk doen in Malawi gewoon harstikke leuk is, is het ook nog eens heel gezond voor je. Naar de sportschool in Nederland?, door weer en wind op de fiets naar de supermarkt? Nee, kom gewoon eens naar Malawi en ga op die leuke school in Kauma vrijwilligerswerk doen. Dan heb je de beste ontspanning die je je maar kan wensen !!
Nog twee weken te gaan hier in Malawi. We gaan er nog twee topweken van maken. Veel lol met de kids, nog een toets voor standard 7 a.s. vrijdag, 4 spelmiddagen en veel knutselen. Ik ben er na een lazy weekend weer helemaal klaar voor.
Tionana voor nu en ik spreek jullie snel weer komende week !! Siku labwino !!
Op Outreach !!
Dinsdag stond een dagje outreach op de agenda. Outreach? Outreach? Wat mag dat dan weer wezen? Nou dat zal ik uitleggen. We (Hannah en ik) waren door Natasja op haar project uitgenodigd om een dag met een fysiotherapeut en een lerares mee te gaan op een tocht langs verschillende dorpjes in de buurt van Lilongwe. Op outreach bezoek je dan een aantal scholen/praktijken waar kinderen, die daar behoefte aan hebben, langs kunnen komen voor fysiotherapie en lesjes. Een dag op een ander project betekent vaak dat we wat langer kunnen blijven liggen, jippie. Helaas kwam Natasja maandagavond met slecht nieuws. 'We vertrekken morgen om 06.45 uur', vertelde ze vrolijk. Toen wij met sippe gezichten afdropen, had ze al snel in de gaten dat dat niet de verwachte start van de dag zou zijn. Maar niet getreurd he, het is Malawi.
Dus met frisse (tegen)zin stond onze wekker de volgende morgen om 06.00 uur. We wandelenden naar de corner toe en daar pakten we de minibus richting area 25. Nog een stukje lopen en daar stonden we dan op het afgesproken punt. Even wachten totdat de lerares (Mabel) ons op zou pikken. Een half uurtje later kwam de fysiotherapeut (Harrie) langs. Hij zou op de motor richting de dorpjes gaan en hij regelde voor ons de fietstaxi. We konden ons opmaken voor een rit van 1 uur richting de eerste stop. Nou dat is echt genieten. Een uur lang achterop een fietstaxi (Kabassa) is echt cool. Heerlijk rondkijken naar de prachtige omgeving, bergje op, bergje af, overal mensen die je vrolijk groeten. En die mannen maar fietsen, wat een prestatie. Daar kan Joop Zoetemelk nog jaloers op zijn.
Na een uur kwamen we bij de eerste stopplek aan. Dit was een klein lokaal waar een aantal matten op de grond werden uitgespreid. Mensen met kinderen met een fysieke beperking kwamen langs voor fysiotherapie en daarnaast kwamen er ook een aantal kinderen langs die lesjes zouden volgen. Nou hier konden wij wel bij ondersteunen. Natasja en Hannah hadden de vorige avond al een aantal materialen uitgezocht die we konden gebruiken. Puzzels, briefjes om te kleuren en tekenen en spelletjes werden ingezet om de kinderen te vermaken. We konden bijna 1-op-1 aandacht geven aan de kinderen en volgens mij werd dit wel gewaardeerd. Ik had een meisje bij mij die in standard 4 zat. Ze kon al goed rekenen en aangezien ik inmiddels al een beetje ervaren ben in het geven van wiskunde-lessen hebben we een aantal sommen geoefend. Naarmate ze bezig was, werd ze steeds beter en kon de moeilijkheidsgraad van de sommen omhoog. Aan het eind van de les heb ik nog een aantal regels voor haar geschreven betreffende haar goede prestatie, ze glom van trots, mooi mooi. We hadden voor alle kids ook nog een ballon met daarop een gezichtje. We konden dus afscheid nemen van een aantal blije kinderen. Op naar de volgende halte.
Het tweede stuk was ook ongeveer een uur rijden. Wederom was de omgeving erg mooi en we konden weer volop genieten. Je komt zo nu en dan door een dorpje, dan weer een heel stuk velden met hier en daar akkers die bewerkt worden door boeren. Ook een aantal herders met een kudde koeien komen voorbij. Volop bedrijvigheid dus op het platteland van Malawi. Na een uurtje fietsen, en wij achterop zitten :), kwamen we aan bij onze tweede stopplek. Honderd meter voor aankomst ging het echter gruwelijk mis. Mijn fietstaxi kon het overstekende zwijntje nog ontwijken maar de fietser van Hannah was iets minder handig. Het zwijn werd vol geraakt en met een hoop gepiep en geknor stoof het weg. De fietser slingerde nog wat na en Hannah werd bijna gelanceerd maar uiteindelijk leek het allemaal goed af te lopen. Totdat de eigenaar van het varken zich een half uur later meldde. Het zwijn was dood en hij wilde een schadevergoeding. Door de fietsmannetjes werd druk overlegd en de 7.000 Kwacha die werd geëist, werd teruggebracht tot 2.500 Kwacha. Toch spijtig voor de beste man want hij kreeg voor het vervoeren van ons 2.800 Kwacha (4.70 Euro). Zijn bijna hele daggeld ging dus op aan het nare ongeluk. En ja, het is echt normaal dat die mannen maar zo weinig geld krijgen voor het de hele dag rondrijden van ons, op de fiets, heuvel op, heuvel af. We mogen eigenlijk niet eens fooi geven want dan zijn de Malawianen bang dat de prijs standaard omhoog gaat. En don't worry, stiekem geven we toch fooi als de anderen het niet zien :).
De tweede stop werd een hele happening. We zaten nog geen vijf minuten of een viertal kinderen stak hun hoofd om de hoek van de open ruimte waar we zaten. Ja en dat is voor mij natuurlijk een uitnodiging die ik niet af kan slaan. Een balletje werd erbij gepakt en weer vijf minuten later waren we met tien kinderen druk bezig aan een soort kegelen waarbij de kids een constructie van houten takjes om moesten gooien. Toen er een half uur later inmiddels 25 kinderen in de rij stond om met het balletje te gooien, werd het tijd voor een spel op het veld naast de school. Hannah en Natasja trokken ook hun stoute schoenen aan en een soort van tikkertje waarbij de kids tussen twee lijnen heen en weer moeten rennen, werd gespeeld. Na een half uur moesten we stoppen van Mabel want de kinderen moesten eigenlijk naar huis om te gaan eten. En als wij maar blijven spelen, komen ze helemaal niet thuis. Ok, wij dus maar een paar boterhammen eten, maar nog geen 20 minuten later verzamelden er zich weer meer kinderen. 'Mogen we weer?,' vroegen we voorzichtig. Ja hoor, let's go. Wij weer het veld op en weer tikkertje spelen. De mannen en vrouwen die in de omgeving zaten of liepen, keken hun ogen uit en moesten erg lachen. Dit zagen ze niet elke dag. 3 Azungu's die als gekken over een veld rennen achter een stuk of 80 kinderen aan. Toen het ook te druk werd voor tikkertje (er viel een licht gewonde), hebben we nog een paar spelletjes Fox in the hole gespeeld (al is het hier Fisi=Hyena in the hole). Wederom volop hilariteit maar wel veel lol voor de kids.
Rond 15.00 uur was het tijd om afscheid te nemen. Nog wel even mijn grote hulp van de middag bedankt. Moness is een meisje van een jaar of 9 en ze kon goed Engels. Zij heeft me geholpen bij het uitleggen van de spellen en het onder controle houden van de kinderen. Wat een talent had dat meisje, echt heel mooi om te zien. Als een geboren leidster stuurde ze iedereen aan. Ik heb haar nog op het hart gedrukt om vooral goed te blijven leren en haar best te blijven doen op school, dan gaat wellicht een mooie toekomst tegemoet. Hierna sprongen we weer achterop de kabassa om in een uur tijd weer terug te keren naar Lilongwe. Nog even wachten totdat iedereen was afgezet en op naar de minibus. Deze bracht ons terug naar de corner waarna wij onze dagelijkse tocht naar het Doinggoood-huis konden inzetten.
Wederom een fantastische dag meegemaakt. Kinderen blij gemaakt en hopelijk ook iets geleerd, veel mooie plekken gezien en veel met elkaar gelachen. Natasja bedankt voor deze mooie trip, ik had hem echt niet willen missen !! Morgen heb ik een dagje vrij van project ivm een vakantiedag op school dus ik ga ff lekker relaxen en dan vrijdag weer hard er tegenaan. Mijn tijd in Malawi begint langzaam te korten. Nog ruim drie weken en dan staat de terugreis helaas weer op het programma. Dat sterkt me om de komende drie weken nog even flink m'n best te doen. Jullie kunnen dus nog een aantal mooie verhalen verwachten.....
Siku labwino ! Tionana !
Bijzondere momenten
Goodmorning !! Goodmorning, how are you?
I'm fine and you? I'm fine too, thank you.
Deze zinnetjes komen elke morgen regelmatig voorbij op de trip van Hannah en mij richting onze school. Het is hier namelijk heel normaal om iedereen te groeten als je elkaar tegenkomt op straat. Wij doen hier fanatiek aan mee en zelfs de meest sjagerijnige mensen produceren een stralende glimlach nadat je ze begroet hebt. Je komt namelijk niet altijd een mzungu tegen dus dat is een speciaal moment, al voelen wij dit helemaal niet zo. Verder is zo'n begroeting geen sinecure want tijdens het uitspreken ervan wordt gewoon doorgelopen. Het is dus taak om snel te antwoorden anders is de andere persoon al uit het gezichtsveld verdwenen. Maar zoals ik al aangaf, de stralende lach van mensen doet zo goed aan. Dit geeft maar weer aan hoe vriendelijk de mensen in dit land zijn, fantastisch !!
Eigenlijk wilde ik deze blog schrijven over het afgelopen weekend, een weekend waarin we met alle 10 de Doingoood-huisgenoten naar Sand festival in Senga Bay zijn geweest. Een festival in Malawi levert een hoop spannende verhalen op en zeker met ons clubje van kei gezellige vrijwilligers, maar die blog zal later volgen (dus nog meer moois in de planning). Ik heb namelijk de afgelopen twee dagen veel meer bijzondere momenten meegemaakt. Het eerste voorbeeld gaf ik in de intro van deze blog maar het zijn twee dagen om te genieten geweest. Vanuit Doingoood kwam de social safari langs op ons project. Als je deelneemt aan de social safari ga je twee weken lang meehelpen op een aantal projecten in Malawi. Daarnaast is er natuurlijk tijd voor ontspanning, zo ga je bijvoorbeeld ook op safari. Deze keer deden vier vrijwilligers mee aan de social safari en samen met Janneke, onze coördinator Malawi, kwamen ze maandag en dinsdag ons project versterken. Maandagochtend was het tijd voor kennismaken maar daarnaast werd ook een muurschildering gemaakt in het klaslokaal van de kleuters. Hannah en ik hebben in de tussentijd gewoon les gegeven, maar toen we aan het eind van de ochtend het resultaat kwamen bewonderen, zag dit er schitterend uit. Heerlijk fleurig en de kinderen kwamen al snel kijken naar de vrolijke kleurtjes.
In de middag gingen we met het opperhoofd van de school mee naar zijn huis. We waren daar uitgenodigd om een workshop Nsima maken bij te wonen. Zijn vrouw zou deze gaan geven. Eenmaal bij z'n huis aangekomen (zeer primitief) zochten we een plekje op in de schaduw. Het was de warmste dag sinds mijn aankomst in Malawi dus we zaten allemaal te puffen in de zomerzon. Nadat we allemaal geholpen hadden met het mengen van water en mais/meel mengsel begon de nsima vorm te krijgen. Het is een soort van koek van mais en meel die door veel inwoners van Malawi 2x per dag gegeten wordt. Erg voedzaam maar niet bijzonder lekker. Gelukkig voor ons hadden het schoolhoofd en zijn vrouw een aantal bijgerechten gemaakt die erg goed combineerden met de nsima. Zo hadden we een gekookte mango, een groentesalade van mosterdbladeren en een pap van bonen. Allemaal erg lekker en we hebben zeer goed gegeten. Alleen al de hartelijkheid van deze mensen zorgde ervoor dat het eten 2x beter smaakte. Rond vieren was het tijd om afscheid te nemen en nadat de minibus ons in het centrum van Lilongwe had afgezet, was het tijd om afscheid te nemen. Voor ons tijd om pannenkoeken te gaan bakken in het Doingoood-huis. Dinsdag weer een nieuwe dag.
Dinsdag stond in het teken van knutselen. Erwin, Marielle, Sylvia en Marijke (Social safari) hadden allerlei knutselspullen meegenomen uit Nederland en ook Hannah had haar grote knutselkoffer omgekeerd om de meest fantastische bouwmaterialen en tekeningen mee naar het project te kunnen slepen. Nou Hannah en slepen, het was vooral Frank die met de grote rugzak om naar het project kon wandelen. Het prinsesje mag natuurlijk niet te moe worden :). Klas voor klas werd bezocht waarbij gestart werd in de klassen met de jongste kinderen. Loombandjes, strijkkralen, kettingen van papier, van jong tot oud werd fanatiek geknutseld. Mooi om te zien dat de jongste kinderen helemaal los konden gaan op de loombandjes. In standard 5 was een meisje dat in no time 5 bandjes gemaakt had (en in de tussentijd nog wat elastiekjes in haar tas had verstopt zodat ze thuis verder kon knutselen). Je zou verwachten dat de stoere jongens van standard 7 (gemiddelde leeftijd 14 jaar) zich hier te oud voor zouden voelen, maar zij maakten van strijkkralen een geel-groen-rode Jamaica ketting en hier liepen ze de hele dag zo trots als een pauw mee rond.
Lunchen deden we op de markt van Kauma. Hiervoor zochten we een tentje uit waar in een kom van gietijzer olie wordt gekookt. Hierin worden aardappels gelegd en vergezeld door een bordje groenten genoten we langs de kant van de hoofdweg van onze lunch. Er kwamen heel veel mensen voorbij en die keken hun ogen uit bij het zien van zoveel blanke mensen. De eigenaren van het tentje vonden het erg mooi dat we bij hen kwamen eten en nadat we nog op de foto waren gezet, liepen we weer terug richting de school. In de middag gingen we verder met knutselen en aangezien het dinsdag was, stond er ook een sportmiddag op het programma. Helaas trof een flinke regenbui het terrein zodat de middag buiten niet helemaal door kon gaan. Gelukkig kon er nog genoeg geknutseld worden en al snel werd er volop geplakt, geknipt, gekleurd en gefreubeld. Jong en oud, het maakte niet uit, iedereen deed eraan mee. Ik denk zelfs dat er op het hoogtepunt meer dan 100 kinderen bezig waren. Tussendoor toch nog een spelletje met de bal gespeeld op het veld en rond vieren was het weer tijd om naar de opstapplek van de minibus terug te lopen.
Hannah en ik beginnen inmiddels een bekende verschijning in het dorp te worden want overal waar we lopen hoor je kinderen onze namen roepen. Kinderen blij maken, ze iets leren maar ze vooral een goede tijd geven, was vooraf voor mij de hoofdreden om naar Malawi te komen en op het school-project in Kauma te gaan helpen. Als ik dan nu door het dorp loop en zoveel blije gezichten zie, kan ik daarvan echt genieten. Of het nu kinderen van onze eigen school zijn of andere kinderen uit het dorp, het maakt eigenlijk niet uit. Op onze sportmiddagen zijn ze allemaal welkom en ze komen ook allemaal. Zo hebben we de afgelopen twee maanden al heel veel kinderen een mooie tijd kunnen geven en op het moment dat je je naam dan overal langs de kant van de weg hoort roepen, vergezeld door een blij gezicht en een zwaaiende hand, denk ik dat de missie die vooraf bedacht was, redelijk goed aan het slagen is. Ik wil er eigenlijk nog niet te veel over nadenken maar ik denk dat ik de kids nadat ik in december weer terug in Nederland ben, nogal ga missen. Nu dus nog een maand flink genieten en nog 9 mooie sportmiddagen neerzetten.
Op de weg terug in de minibus gebeurde nog iets grappigs. Onze mede inzittenden van de minibus vonden het namelijk nogal grappig dat er zoveel azungu's in de bus zaten en ze lieten dit duidelijk merken. Wij natuurlijk ook dus het was al snel een dolle boel in de bus. Toen we aankwamen op de groentemarkt in het centrum van de stad, riep de geldcollector naar een vriend die daar liep dat hij een bus vol azungu's had. De vriend kwam aangerend en speelde heel verbaasd dat hij dit nog niet eerder had gezien. Alom gelach en hilariteit in de bus. Een mooi einde van twee dagen social safari op ons project.
Zoals de titel al aangeeft, bijzondere momenten. Nou die heb ik weer een aantal bijgeschreven in mijn geheugen. Tionana voor nu en tot snel maar weer !!
Dr. Livingstone, I presume ?
Dr. Livingstone, I presume? Een zin die het afgelopen weekend meerdere malen door mijn hoofd gespookt heeft. We waren met onze crew uit het Doingoood-huis namelijk op safari in de binnenlanden van Zambia, een gebied wat door Dr. Livingstone in het tweede deel van de negentiende eeuw meermaals is bezocht en verkend. Sterker nog, zijn expeditie was de eerste die dit deel van Afrika doorkruiste en hij was de eerste die het continent van west naar oost heeft gezien. We voelden ons dus zeker verbonden met deze man en in de bush van Zambia waren we allemaal ontdekkers. Nou, wel ontdekkers met ietwat gebrek aan ervaring want eenmaal aangekomen op de kampsite had een aap mijn twee zakken snoep al na tien seconden uit m'n tas gestolen. Een achtervolging werd ingezet, maar helaas de aap klom in een boom en ging daar uitgebreid de meegenomen snoepjes zitten oppeuzelen. Balen !!
Maar ook wij leren snel en nadat we de gedragsregels hadden doorgenomen (geen snoep open in een tas laten zitten), voelden we ons al wat zekerder en konden onze tassen in de tent worden opgeslagen. Het was een gezellig tentenkampje met tien tenten en een gedeelte waar gegeten kon worden. En met uitkijk op de bijna droge rivierbedding waar veel dieren rondliepen, je had altijd wel wat te kijken. Ons werd nog wel op het hart gedrukt dat we vanaf schemertijd voorzichtig moesten zijn als we door het kamp wilden lopen. Vanaf dat moment konden er namelijk grote dieren rondlopen en daar wil je in het donker natuurlijk niet tegenop lopen. Er liepen een aantal bewakers rond en als je bijvoorbeeld naar de wc wilde gaan, kon je 1 van hen roepen zodat zij je konden begeleiden. De eerste middag en avond hadden we vrije tijd maar iedereen lag vroeg in bed want de volgende morgen zouden we om 05.00u gewekt worden. 05.30u ontbijt en 06.00u start safari !! Hannah dacht voor het slapengaan nog even naar de wc te gaan. Ze kwam opgewonden vertellend terug want bij het naar buiten lopen van het toiletgebouw was ze bijna tegen zes olifanten opgebotst, ja ook dat kun je meemaken. Snel de bewaker roepen en vlug de tent in, welterusten allemaal.
De volgende twee dagen hebben we tweemaal per dag een game-drive gedaan. 's Ochtends van 06.00-10.00u tijdens zonsopgang en 's middags van 16.00-20.00u tijdens zonsondergang en natuurlijk inclusief anderhalf uur in het donker rijden en op zoek zijn naar nachtdieren. En wat hebben we veel dieren gezien. Je moet je voorstellen dat we in een aantal jeeps reden met ongeveer 6 personen per jeep. Elke jeep reed zijn eigen route en meestal kwam je elkaar wel weer een keer tegen tijdens de pauze. We zagen al snel impala's, giraffen, zebra's, olifanten, waterbokken, buffels, krokodillen, honderden nijlpaarden in de rivier, zwijnen (Pumba), heel veel soorten vogels en nog veel meer. Op de eerste avondsafari reden we langs een aangevreten karkas van een buffel, hier waren leeuwen aan het werk geweest. We reden snel verder en nog geen 50 meter verder lagen een aantal leeuwen uit te rusten. Plots stonden ze op en wandelden ze rustig naar het karkas toe. Tijd om te eten !! Onze chauffeur draaide om en parkeerde de jeep op nog geen tien meter afstand van de leeuwen, dat was wel een beetje griezelig maar de leeuwen leken zich nergens druk om te maken. Als ze eenmaal eten worden ze niet snel afgeleid. Later die rit stak er plotseling een luipaard over. Hij bleek gewond te zijn na een aanval door bavianen en hij was op zoek naar een rustig plekje. We konden nog een heel mooi filmpje schieten alvorens hij in het hoge gras verdween.
Wat me tijdens de ritten vooral opgevallen is, is de relaxte sfeer die er heerst in het park. Er was voldoende tijd om alle dieren te zien en er werd uitgebreid tijd genomen om foto's en filmpjes te maken. Ook de stops tijdens zonsondergang waren erg relaxed en de meegebrachte biertjes smaakten erg goed. Ik ben absoluut blij dat ik mee ben gegaan want het was een unieke ervaring om dit mee te maken. Als we na een drive weer terug in het kamp kwamen, werd er lekker geluierd, gezwommen in het zwembad (ja die hadden we ook), een spelletje gespeeld (Uno rules) of gewoon lekker in de zon gelegen. En dan om 21.00u weer allemaal naar bed. Dat ging ook de tweede avond niet erg lekker want in onze tent bleek een kikker te zitten, erg vies. Die moest eerst gevangen worden en met behulp van een slipper en een prullenbak lukte dit prima. Toen deze eenmaal was opgeruimd, klonk er een ijselijke gil uit de tent van de buren. Larissa houdt heel erg van dieren maar niet als ze in haar tent zitten. De arme gekko die per ongeluk onder haar bed was gaan zitten, werd hier zomaar de dupe van. Ook hier brachten de slipper en de prullenbak uitkomst en vakkundig werd ook deze indringer uit de tent verwijderd. Eindelijk rust en lekker slapen, al hoorde je de hele nacht nog dieren om je tent sluipen (inclusief olifanten). Erg leuk omdat we de luchtflappen open hadden laten staan en je daardoor ook dieren langs kon zien lopen. Ellen en Joy hadden nog een olifant die hun tent heeft geknuffeld en Natasja en Nadine hadden niet gerekend op een wel heel brutale aap die zomaar een zak chips uit hun dichte tent had gestolen.
Zondagochtend was het weer tijd om terug naar Malawi te gaan. Een rit die ongeveer zeven uur in beslag zou nemen. Met nog een laatste zwaai richting het land waar Dr. Livingstone zijn missiewerk had uitgevoerd, namen we afscheid van Zambia, back to our home town Lilongwe. Ja het voelt al echt als thuiskomen, het Doingoood-huis in Area 47 Lilongwe. Rond een uur of vier 's middags kwamen we daar aan, vol met verhalen over hetgeen we de dagen ervoor hadden meegemaakt. Liset had op het huis gepast en ze was inmiddels weer wat hersteld van de Malaria die ze had opgelopen, gelukkig maar. Nu weer vier dagen naar het project toe, heerlijk met de kids aan de gang. Ja vier dagen, je leest het goed, want vrijdag gaan we alweer een weekend weg. Ja je moet je toch een beetje bezighouden en dat gaan we doen aan Lake Malawi alwaar een festival gehouden wordt. Grote artiest is Busy Signal (zoek maar op, je kent vast een nummer van hem) dus we zijn al flink aan het oefenen op zijn liedjes.
Vanuit ons huis iedereen bedankt voor de leuke reacties op de vorige blogs. Ik waardeer het erg dat er met zo veel enthousiasme en belangstelling wordt meegeleefd. Maakt het schrijven van de verhalen alleen maar leuker. Op naar weer een leuk weekje !! Tionana.
De spellenmiddag met de kids
Het leven van een man (in een huis met 9 meiden) gaat niet altijd over rozen
Noot vooraf: Dames (en voormalige dames) van huize Doingoood Lilongwe. Neem onderstaande tekst aub met een korreltje zout. Jullie zijn allemaal toppers !!
De afgelopen weken heb ik jullie in mijn blogs meegenomen op mijn reis die ik maak naar en in Malawi. Inentingen, de reis zelf, mijn project met de kids, de spelmiddagen op dinsdag en donderdag, de minibus en een weekendje naar lake Malawi. Al deze zaken zijn voorbij gekomen en hiermee hoop ik jullie een klein kijkje te kunnen geven in mijn ervaringen hier. Eigenlijk moet je erbij zijn, maar ik hoop dat de verhalen een beetje helpen. En ja, natuurlijk gaan er nog veel meer verhalen voorbij komen dus niet getreurd :).
Maar vandaag komt eerst een ander belangrijk onderwerp voorbij, mijn leven in een huis met negen meiden. Op het moment dat ik mijn reisplannen aan het uitwerken was en de keuze voor m'n project rond was, had ik nog geen idee waar ik precies terecht zou komen. Uiteindelijk hoorde ik dat ik in een Doingoood-huis in Lilongwe zou komen te wonen. Een huis speciaal voor alle vrijwilligers die via Doingoood naar Malawi worden uitgezonden. Gezellig, dacht ik, weer even terug naar m'n studententijd, elke dag veel verhalen over projecten en andere ongein. Ineke van Doingoood gaf aan de telefoon aan dat ik wel mocht rekenen op flink wat vrouwelijk gezelschap maar omdat ze de precieze planning nog niet kende, kon dat ook nog veranderen. Nou, voor mij prima, ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet echt meer bij stil gestaan heb. Totdat ik dan op 8 september het huis in Lilongwe binnenstapte. Het was er nog rustig en ik had een uurtje tijd om m'n spullen uit te pakken en me te installeren. Wat hierna gebeurde is niet makkelijk geweest voor me, maar ik zal een korte beschrijving proberen te geven.
Ik zat inmiddels in de tuin, even bij te komen van de lange reis. Vanaf de straat kwam het geluid van kakelende kippen me tegemoet. Met een blik op de poort dacht ik een Afrikaans tafareel te mogen gaan aanschouwen. Helaas had ik dit mis, ik hoorde namelijk flarden van een bekende taal tussen het getok doorklinken. Het waren de eerste huisgenotes die thuiskwamen. Binnen vijf minuten was ik omringd door vrouwelijk gezelschap en werd er kennisgemaakt. Het klonk allemaal erg gezellig en later bleek dat er geen mannen in huize Lilongwe te vinden waren. Sterker nog, de komende weken/maanden zouden er alleen maar dames het huis gaan bevolken. 'Hoe ga ik dit overleven?', schoot nog even door mijn hoofd heen.
De eerste dagen was het aftasten, ik denk dat we even moesten wennen aan elkaar, maar al snel voelde het erg prettig om met de dames het huis te bestieren. Later bleek dat er volop discussie was geweest over waar ik op de kamer mocht liggen en hoe het allemaal zou gaan met een man in huis. Erg grappig om te horen. Ik vermoed (en hoop) wel dat het uiteindelijk allemaal best meegevallen is, tenminste te horen aan de feedback :). En ja, natuurlijk geef ik toe dat ik het stiekem best leuk vind met al die dames om me heen.
Waar ik wel aan heb moeten wennen, is de onwetendheid, ja de ignorance van mijn huisgenotes aangaande enkele belangrijke hoofdpersonen uit het Nederlandse (en internationale) tv-en muziekverleden. Bij het horen van namen als de Snorkels, de Freggles, Friends (wel van gehoord maar saai), Arne Jansen en Onderweg naar Morgen werd er door dames nogal lafjes uit de ogen gekeken. Wat volgde was een uitroep in de trant van 'huh'. Hier heb ik echt wel even aan moeten wennen, en ja ik heb me misschien ook wel een avondje in slaap gehuild. Dit tot er op een mooie avond een grap over Bassie en Adriaan werd gemaakt. Spontaan begonnen 9 dames 'Hallo vriendjes en vriendinnetjes' te zingen. Ik dacht, 'Wat gebeurt hier?' en begon mee te zingen. Wat volgde was een vrolijke avond vol lol om de avonturen van die twee grote vrienden en hun ervaringen met de baron en de boeven. Ik kan jullie zeggen, die nacht heb ik heerlijk gedroomd.
En verder heb ik gewoon heel veel plezier hier in huis met de meiden. Ik zit tijdens het eten vaak in stilte te genieten van de gesprekken die worden gevoerd, de discussies over vriendjes of over wereldproblemen die worden gehouden, de talenten die ieder van hen hier in Malawi tentoonspreidt en het enthousiasme dat ze allemaal laten zien tijdens het werk op de verschillende projecten. Ondanks dat ik al wat extra jaartjes levenservaring heb, leer ik iedere dag weer van hen en hoop ik dat ik hen ook nog wat mee kan geven richting hun verdere levens en carrieres. Special thanx to Hannah, mijn project-partner (en kenner van George of the jungle), erg fijn om elke dag weer met je te mogen samenwerken!
Tenslotte denk ik dat als ik straks in Nederland terug ben, ik nog best een aantal keren terug zal denken aan mijn ervaringen hier met de dames. Bijvoorbeeld als ik weer eens de kleedkamer van mijn voetbalteam binnenloop en het valse gezang uit de douches hoor komen of als ik na de wedstrijd naar de slechte grappen moet luisteren die iedereen om het hardst probeert te maken. Nee dan is zo'n huis met 9 vrouwen helemaal nog niet zo slecht en zal ik met weemoed terugdenken aan de samenzang over Bassie en Adriaan en alle mooie verhalen die daaruit zijn voortgekomen.
Tionana !!
Op zondagochtend naar de kerk
Moni, muli bwanji? Ndili bwino, zikomo kwambiri !! (Goedenavond, hoe gaat het? Het gaat goed, dank je.). Dit is een bekend zinnetje wat we inmiddels allemaal uit het hoofd kennen en ook al vaak toepassen. Iedereen is hier erg vriendelijk en op onze dagelijkse wandeling naar de minibus toe, groeten we alle voorbijgangers dan ook. Vaak zie je dan een verbaasde blik, al snel gevolgd door een brede glimlach, want als een Mzungu (blanke man/vrouw) je groet dan moet je dag wel mooi worden. Erg grappig om te zien maar ook erg fijn om te ervaren dat er in Malawi zoveel aardige mensen wonen. Ik vind het heerlijk !!
Mensen zijn hier ook al snel geneigd om je thuis uit te nodigen en zo kwam het dat we afgelopen week door Felix, de assistent van Hannah en mij op de spelmiddag, uitgenodigd werden om op zondag mee naar de kerk te gaan. Leuk dachten we, dat gaan we doen. Helaas moest de wekker wel vroeg gezet worden want de dienst zou rond 08.00u aanvangen. Om 06.30u stond ik naast m'n bed en om 07.00u pikte Rachid ons op om naar Kauma, het plaatsje waar we lesgeven, toe te gaan. Aangekomen op de afgesproken plek was er kort contact met Felix en tien minuten later pikte hij ons op om naar de kerk te gaan. We wandelden door het dorp heen en gingen nog even langs het huis van Felix. Ook het huis van zijn grootvader en -moeder werd aangedaan en daar mochten we op de bank plaatsnemen. Een paar minuten later stapte een heel oud mannetje binnen die ons hartelijk verwelkomde en de hand schudde. Een erg stevige hand was het, ondanks zijn hoge leeftijd. Hij was erg blij om ons te ontmoetten en hij vertelde dat hij heel lang geleden de eerste blanke mensen die in Kauma kwamen ook had ontmoet en zelfs les van hen had gehad. Na tien minuten namen we afscheid en ook dit was weer hartverwarmend. Hij was heeeeeeel erg blij dat hij ons ontmoet had, zijn dag was echt helemaal goed. Felix vertelde ons later dat hij al 98 !! jaar oud was en dat Felix door hem was opgevoed.
Na een wandeling van tien minuten kwamen we bij de kerk aan, waar we meteen op de tweede rij plaats mochten nemen. Er stonden gezellige plastic stoelen klaar waarop we konden gaan zitten. Het was nog rustig in de kerk dus we hadden alle tijd om even om ons heen te kijken. De kerk was eenvoudig ingericht maar straalde wel iets moois uit. Er stond een (oud) drumstel, een gitaar, een keyboard en een aantal mannen waren de twee microfoons aan het testen. We konden dus nog wat gaan verwachten. Rond half negen kwam één van de prekers binnen wandelen en dit bleek een oude bekende van onze school te zijn. James is namelijk hoofd administratie van de Lilongwe International Youth Organisation. Hij kreeg de mooiste en zachtste plek in de kerk toegewezen en zat hiermee op de eerste rij. Rond negen uur was de kerk al een stuk voller geworden en we konden dan ook gaan beginnen.
Tot onze grote schrik was de aankondiging in het Engels en de voorganger riep ons op het podium. We kregen de microfoon in onze handen gedrukt en we mochten kort vertellen wie we waren, wat we in Nederland deden en wat de reden van ons bezoek aan Malawi was. Dit ging gelukkig allemaal redelijk vloeiend en de mensen in de kerk reageerden enthousiast. Hierna volgde een programma dat ruim drie uur duurde, ja in Malawi zijn ze niet flauw wat betreft in de kerkbanken zitten. We kregen een aantal gebeden, een preek in het Chichewa (van drie kwartier), en daarna zang en dans. Een aantal mensen stapte op het podium en begon te zingen. Van achter uit de kerk vielen een aantal vrouwen bij en er ontstond een mooi samenzang dat schitterend door de ruimte galmde. Mannen, vrouwen en kinderen, iedereen was aan het zingen en dansen en wij stoethaspels uit Nederland probeerden in de maat bij te blijven. Na het goede voorbeeld afgekeken te hebben, lukte dit tijdens het tweede nummer al aardig en we swingden lekker mee. Hierna volgde nog een preek, gelukkig dit keer in het Engels met vertaling in Chichewa en hierna werd nog een keer het danspakje aangetrokken. De afsluiting was weer voor ons en we mochten op het podium vertellen over onze ervaringen tijdens de dienst. Hierna was de dienst afgelopen en Felix begeleidde ons naar de opstapplek van de mini-bus.
Het was inmiddels kwart over twaalf dus we hadden de morgen er alweer opzitten. Een morgen die erg verrassend was verlopen maar ook deze ervaring was er één die we niet hadden willen missen. De hartelijkheid en openheid van de Malawianen valt erg op en dat maakt het erg prettig om hier te verblijven. Vanavond heb ik nog een rondje hardgelopen (met z'n drie-en dus het clubje wordt steeds groter) en ik heb net de wiskunde-toets voor groep 7 afgerond. Deze ga ik vrijdag geven dus ik ben erg benieuwd hoe ze hem gaan maken. In een volgende blog ga ik hier zeker weer meer over vertellen. Ja en verder, ik heb nog zoveel meer dingen waar ik over wil en kan vertellen dus ik probeer jullie zo nu en dan van alle ervaringen op de hoogte te houden. Hieronder nog een paar kleine indrukken in de vorm van een aantal wist-je-dat-jes.
Wist-je-dat?
* Ik heel graag wil werken als collectant in de minibus. Lekker heel de dag uit het raam hangen en 'Town, Townie', roepen en het geld verzamelen van alle passagiers. Erg grappig om te zien.
* Als we het echt niet meer weten en we moeten een mini-bus vanuit de stad naar huis hebben, verschijnt daar plots Jackson. Hij sleurt alles uit je handen en roept dat je hem moet volgen. Hij fixt dan de mini-bus en met een vrolijk gedag, rent hij weer de straat op, op zoek naar nieuwe klanten.
* Als we dan eenmaal plaats hebben genomen in een busje, een overijverige passagier zijn net aangeschafte kip in ons gezicht duwt. Moeten we hem aaien? Geen idee, maar ik ben blij als hij weer uit mijn blikveld verdwijnt. En maar lachen, al die medepassagiers.
* We vandaag weer een tiende lid in ons huis hebben verwelkomd. De komende vijf weken zijn we dus weer compleet.
* We elke week een keer uit eten gaan met alle vrijwilligers en Janneke onze coördinatrice. Dit is erg gezellig en deze week zijn we bij een Nepalees restaurant geweest.
* We komende zaterdag Nhkoma-mountain gaan beklimmen. Lekker vroeg zodat we het heetste moment van de dag voorblijven.
* We regelmatig gaan zwemmen bij een hotel hier in de buurt. Heerlijk ontspannen en lekker poedelen.
* Elke avond aan tafel een bepaald onderwerp wordt aangesneden door 1 van de dames. En nee, het is geen smakelijk onderwerp, bedankt hoor dames !!
* We wel elke avond kunnen genieten van een heerlijke maaltijd. We hebben zelfs al een aantal keren drie-gangen-diners op. Heerlijke apple-crumble met ijs. En cake, dat krijgen we ook, thanx Myrthe !!
* We elke dag weer meer woordjes Chichewa leren. Nog een maandje oefenen en de lessen kunnen geheel in die taal gegeven worden (Ntchito yakunyumba is bijvoorbeeld huiswerk en masamu is wiskunde).
Zo dan zijn jullie weer een beetje op de hoogte van alle ervaringen hier. En het zal jullie niet verbazen als ik nog steeds moet zeggen dat het hier schitterend is.
Tionana !!
