Wat kun je in korte tijd toch veel meemaken hier. Echt elke dag gebeurt er wel iets waarvan je denkt, 'Ow ja, die had ik nou nog even niet zien aankomen'. Vanmorgen bijvoorbeeld, op het moment dat onze werkster weer naar huis wilde gaan, plotseling een hoop lawaai van buiten. Wij kijken wat er aan de hand was. Blijkt bij de buren de pan die op het vuur stond ontploft te zijn. Heel de keuken onder een aardappelpuree-achtige substantie. Wat een rotzooi was dat. In mijn blog van vandaag daarom een kort overzicht van de zaken die ik de afgelopen twee weken heb meegemaakt.

Maandagmorgen ga ik met Franka en Larissa mee naar hun project. Het ziekenhuis ligt redelijk dichtbij het Doingooodhuis (DGH) maar we besluiten toch een Boda Boda te pakken. Het is namelijk wel een stukje omhoog de heuvel op. Aangekomen bij het ziekenhuis krijg ik een rondleiding. Als we aankomen bij de afdeling waar baby's geboren worden, blijkt dat een vrouw net naar binnen wordt gebracht voor een keizersnede. 3 minuten later !! sta ik in de operatiekamer met een wit/groen pak aan. Nog geen vijf minuten hierna wordt de baby geboren, hoera mijn eerste keizersnede waar ik bij mocht zijn. Ja dat verwacht je dan toch niet helemaal op een maandagmorgen. Verder leuk om het ziekenhuis te zien en helemaal omdat Franka en Larissa een mooie donatie hebben waardoor het ziekenhuis o.a. een zuurstofmachine heeft aan kunnen schaffen voor de tweede operatiekamer voor keizersnedes.

Later die week ga ik op bezoek bij Gideon en Sanne. Zij werken op het Kinderproject in Namagongo net buiten de stad. Gideon is meubelmaker en heeft gedurende zijn tijd hier in Oeganda samen met een aantal leerlingen van de school een picknicktafel gemaakt voor Nafasi, één van onze andere projecten in Kampala. Op de dag van bezoek gaan we de picknicktafel van Namagongo naar Nafasi brengen. Een ritje wat ongeveer een uur in beslag gaat nemen. Het vervoer van de tafel gaat achterop een open vrachtwagentje en aangezien het een tafel betreft, is het gewoon mogelijk om achterop de vrachtwagen aan de tafel plaats te nemen. Een heerlijk ritje volgt waarbij wij als rijdende attractie redelijk aangekeken worden door de mensen langs de kant van de weg. Alleen het moment dat de chauffeur het een goed idee vindt om met 90 km/u in te gaan halen op een smalle 2-baans weg, is het even spannend maar verder genieten we volop. Eenmaal aangekomen bij Nafasi wordt de tafel onder groot enthousiasme onthuld, met dank aan de donaties van de kerk van Joke en natuurlijk niet te vergeten het vakmanschap van Gideon.

In het weekend staat de beslissende kwalificatiewedstrijd (voetbal) tussen Oeganda en de Comoren op het programma. Oeganda kan zich namelijk voor het eerst sinds 1978 weer plaatsen voor de Africa-cup. Op zaterdag zie je de spanning in de stad al toenemen maar op de dag van de wedstrijd (zondag) is heel de stad in rep en roer. Vanaf vroeg in de ochtend gaat er een stroom van boda boda's met toeterende supporters achterop via Jinja Road in de richting van het stadion. Ik heb nog een citytour met 1 van de nieuw aangekomen vrijwilligers en als ik van het DGH terug naar mijn eigen onderkomen rijdt, kom ik in een optocht van supporters terecht. Wat een feest !! Alleen maar muziek maken, iedereen een shirtje van Oeganda aan en allemaal feestende mensen op straat. We hebben kaartjes voor de wedstrijd dus thuis aangekomen snel in mijn eigen Oeganda-shirt gesprongen en hup naar het stadion. Als wij op de boda in de buurt van het stadion komen, wordt het langs de weg steeds drukker. Overal staan mensen te kijken naar alle supporters die naar het stadion gaan. Café's hebben hun deuren geopend en hebben eigen feestjes georganiseerd. Overal klinkt muziek en wordt met vuvuzela's getoeterd.

Bij het stadion aangekomen, is het flink zoeken naar de juiste ingang. Richtingaanwijzers kennen ze niet echt maar na een half uur zoeken denken we toch in de juiste rij te staan. Blijkt uiteindelijk van niet dus wisselen we nog een keer en weer een half uur later staan we in een eerste controlevak. Hier is het best wel druk en de sfeer is een beetje grimmig. Het lijkt er namelijk op dat de poorten van het stadion inmiddels gesloten zijn. In ons vakje wordt het steeds drukker en gelukkig voor mij geen probleem want ik ben de grootste in het vak maar voor de wat kleinere onder ons wel wat beklemmend. Na nog een kwartier gewacht te hebben, blijkt dat het stadion vol is en dat niemand meer toegelaten wordt. Voor de Oegandezen in de rij, die wellicht al lang hebben gespaard voor een kaartje is dit natuurlijk niet echt lekker. De sfeer wordt nog grimmiger, er worden her en der al wat stokslagen uitgedeeld door de aanwezige militairen/politie, en uiteindelijk wordt het waterkanon richting ons vak gereden. Nou als zo'n groot kanon op 10 meter afstand op je gericht staat, dan is het wellicht tijd om je uit de voeten te maken. Wij kiezen eieren voor ons geld en gaan richting de andere kant van het stadion. Ik zie later filmpjes waarop te zien is dat het kanon wel degelijk is ingezet, nou daardoor wil je echt niet geraakt worden :).

Alle ingangen lijken inmiddels afgesloten te zijn. Ja we hebben op dat moment wel in de gaten dat we het stadion niet meer in gaan komen. Dan maar weer terug naar city centre om daar in 1 van de kroegen de wedstrijd te kijken. Daar aangekomen zien we nog net dat Oeganda op 1-0 komt en de wedstrijd daarna solide uitvoetbalt. Groot feest in de stad en dat feestje vieren wij nog mooi even mee. Ondanks dat we het stadion niet in zijn gekomen een geslaagde dag met veel mooie indrukken.

De week erna verloopt relatief rustig tot we op een middag aan de keukentafel zitten te kletsen over van alles en nog wat. Eerst denk ik nog, wat rijdt er toch een grote vrachtwagen hier door de straat. Al snel zien we onze buren allemaal de tuin inlopen, dus misschien is het toch iets anders dan een vrachtwagen. Het blijkt een 5.7 aardbeving te zijn, waarvan het epicentrum in het noorden van Tanzania ligt, tegen de grens met Oeganda aan. Is mijn eerste aardbeving die ik bewust meemaak gedurende de dag (heb er ooit in NL 1 meegemaakt maar dat was 's nachts). Gelukkig valt de schade in Oeganda mee, maar in Tanzania blijken een tiental doden en enkele honderden gewonden te zijn gevallen.

En dan om deze periode van twee weken nog even goed af te sluiten, ben ik al een aantal dagen niet echt lekker. Heb koorts gekregen en zeker de eerste dagen ook nogal wat pijn in gewrichten en spieren. Na vijf dagen op en af ga ik toch maar eens naar het ziekenhuis om bij een dokter te checken wat er aan de hand is. Bloed wordt afgenomen en ik mag urine inleveren. Een uurtje later is het verdict daar, Bilharzia. Bilharzia kun je krijgen door te zwemmen in stilstaand zoet water. Ik heb natuurlijk al een aantal keer gezwommen in Lake Victoria en dit is één van de besmettingshaarden in Oeganda. Ik krijg een kuur mee van 9 pillen die ik (5 om 4) in twee beurten mag slikken. Dit was gisteren en ik moet zeggen dat ik me vandaag alweer een stuk beter voel. Gelukkig maar. Nu alweer benieuwd naar wat ik de komende twee weken ga meemaken... Never a dull moment over here.