Moni ! Muli bwanji azungu's ? Alles goed in Nederland ? Wij hebben vandaag een nationale feestdag mee mogen maken in Malawi, het was namelijk moederdag. En dat is een speciale dag hier die geheel in het teken staat van de moeder, die moet namelijk in ere gehouden worden. Veel van ons waren vandaag dan ook een dagje vrij. Ik vond het leuk om weer eens op een ander project te kijken dus ik ben met Larissa en Thea naar hun project geweest. Dit is een weeshuis waar ik een aantal weken geleden ook al een dagje ben geweest, toen om te schilderen. Nu hebben we de kinderen geholpen met hun huiswerk en daarna nog een aantal spelletjes gedaan. De dag werd afgesloten met een bezoek van een klas van een meisjesschool. Zij kwamen ook helpen om het weeshuis weer lekker netjes te maken. We hebben de dag afgesloten met een paar uurtjes luieren aan het zwembad in de stad. Heerlijk. Het verhaal van vandaag gaat over de spellenmiddag die Hannah en ik op ons eigen project organiseren op elke dinsdag- en donderdagmiddag. De kinderen van de primary school hebben namelijk alleen maar les in de ochtend en ze zijn zo elke middag vrij. Wij hadden het idee opgevat om dan een aantal middagen in de week iets te organiseren zodat de kids in ieder geval van de straat af gehouden worden. Anders loop je kans dat ze bij de filmzaaltjes terecht komen waar ze voornamelijk heel slechte knokfilms te zien krijgen (Bud Spencer en Terence Hill zijn goede acteurs in vergelijking met de acteurs in deze films), maar eventueel ook blootgesteld worden aan andere slechte zaken (roken, drinken etc.). Nou, dinsdag- en donderdagmiddag geen slechte films voor de kids maar entertainment met Hannah en Frank. En voor degenen die mij een beetje kennen, dat kan alleen maar goed zijn :). Maar hoe ziet zo'n gemiddelde middag er dan eigenlijk uit? De eerste kids verzamelen zich vanaf 13.00u en kijken vol spanning naar Hannah en mij. Wij zitten dan nog rustig onze boterhammen op te eten en ja op de Afrikaanse manier maken we niet te veel haast. Rond de klok van 13.15u gaan we in de benen en meestal starten we met een rustig spelletje. Hannah gaat vaak met de meisjes een spelletje stenen knikkeren doen. Hierbij moet je steentjes verzamelen door ze in en uit een cirkel te tikken, de schoolkids kunnen hier soms uren mee bezig zijn. Een ander beginspel is kruisje-rondje waarbij we in het zand de lijnen tekenen. Als we vijf minuten bezig zijn, is er vaak al een hele groep kinderen verzameld en dat betekent dat we op het grote veld kunnen gaan starten. Favoriete spellen zijn hier: Annemaria Koekoek, Skipper can I cross the river, Tikkertje, Handbal met een stressbal en mijn favoriet, Fox-in-the-hole. Vaak komen er tussen de 40 en 50 kinderen op de middag af, maar we hebben ook al een keer met 80+ gewerkt. Het is dan echt genieten als je de kids bezig ziet. Annemarie Koekoek is hetzelfde als 1-2-3 Rood lichtje en hierbij moet je proberen zo snel mogelijk naar de overkant te komen zonder dat de spelleider ziet dat je beweegt. De wat oudere kinderen proberen zo vals mogelijk te spelen maar dat lukt natuurlijk niet onder de kundige leiding van twee veteranen in het vak van kinderen onder controle houden :). Skipper can I cross the river is de Engelse variant van Schipper mag ik overvaren. Het was erg makkelijk om de tekst om te bouwen dus nu staan elke dinsdag en donderdag 45 kinderen Skipper can I cross the river, yes or no, Do I have to pay a penny, yes or no, te zingen. Hierna worden de meest gekke fratsen verzonnen om naar de overkant te komen en als dan eenmaal het signaal starten wordt gegeven, is het meteen een complete chaos. Het handbalspelletje is spelenderwijs verzonnen en hierbij moeten de kids proberen de bal naar de cirkel van de andere partij te brengen, door middel van overgooien. Als een medespeler de bal vangt in de cirkel van de tegenstander is er gescoord. Wat hierbij opvalt is dat de meisjes dit spel beter beheersen dan de jongens. En dan tenslotte fox-in-the-hole, dat is echt lachen. 1 iemand is de fox en aangezien ik dat een leuke rol vind, word ik vaak gekozen om de vos te spelen. De vos gaat in een kleine cirkel in het midden van het veld zitten slapen. De overige deelnemers staan een meter van hem af, ook in een cirkel. De vos begint heerlijk te snurken en de anderen proberen dichterbij te komen en hem te besluipen. Dit tot het moment dat de vos wakker wordt en op jacht gaat. Iedereen die getikt wordt, is de ronde erna ook vos en moet gaan helpen vangen. En dan wordt het pas echt leuk. De kids volgen namelijk de oppervos en als hij heel hard begint te snurken, doen ze hem allemaal na. Als de vos roept: 'Ik ben moe', hoor je alle kinderen dit nazeggen, allemaal of ze al jaren in Nederland gewoond hebben. En als de vos heel hard gaat huilen naar de maan, doen 30 kinderen dit na, wat een kakofonie aan geluid oplevert. En ja, ook deze vosjes worden op een bepaald moment wakker en dan stuift iedereen alle kanten in. Dat er nog geen ongelukken zijn gebeurd, mag soms een wonder genoemd worden, maar je kunt aan de gezichten van de kinderen zien dat ze het heel leuk vinden. Rond half vier is de middag ten einde en wordt er door middel van een high five afscheid genomen van elkaar. Ja niet 1 high five he, nee iedereen moet 10x aan de beurt zijn gekomen en op allerlei verschillende manieren de box hebben gegeven. Je bent dus nog wel een kwartiertje bezig met afscheid nemen. De laatste paar middagen is ook weer een nieuwe traditie ontstaan. Een groep van 30 kinderen volgt ons naar de minibus en op weg daar naartoe (kwartiertje lopen) zingen we allemaal liedjes en worden we uitgezwaaid door het halve dorp. Ook weer erg gezellig. Als dan de minibus aangereden komt, doen we net of we iedereen meenemen, dit tot groot vermaak van de inzittenden van de bus. Moe maar voldaan stappen we in, op weg naar een douche. En die is wel nodig want vooral je benen worden helemaal zwart van al het stof op het speelveld. Einde van alweer een geslaagde middag. Zo zie je maar dat alle ervaring die ik de afgelopen 15 jaar bij JVW heb opgebouwd goed van pas komt en dat verschillende spelvarianten die ik daar heb geleerd ook hier in Malawi toe te passen zijn. Nu alweer zin in de volgende middag, al moet ik daar even op wachten want die is pas weer komende dinsdag. Ik kan bijna niet wachten. Tionana voor nu en tot de volgende....