2 jaar geleden
Ik loop over het zandpad dat naar het dorpje leidt. Door het helmgras de plassen ontwijkend, langs hutjes waar mensen eten aan het bereiden zijn. Herinneringen aan een jaar eerder komen terug. Ik volg James, de leider van de werkzaamheden die we vorig jaar hier in het dorp hebben uitgevoerd. Samen met een team van het Noordik college hebben we de school voorzien van een nieuwe speeltuin, hebben we geholpen in de klassen van de school en hebben we een vijftal huisjes in het lepradorp opgeknapt. We stoppen bij een huisje waar een bijna naakte man voor de deur zit. Hij heeft alleen een handdoek om zijn middel geknoopt. Zijn voeten zijn door de lepra aangetast, het lijken net klompen. Hij heeft geen vingers meer maar het lukt hem om de veranda te vegen. Als hij ons ziet naderen, komt er een grote glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk herkent hij ons nog en hij start een gesprek met James in Kiswahili, de lokale taal. James vertelt me later dat het werk van team Noordik college een groot verschil heeft gemaakt in het leven van de bewoners. 5 families wonen inmiddels alweer een jaar in een droog huis, ze hoeven zich geen zorgen te maken als het regenseizoen aanbreekt. Ook is er een waterput gegraven die is aangesloten op een grote watertank. Met inmiddels twee kraantjes in het dorp hoeven de bewoners niet meer ver te lopen om water te gaan halen. Je kunt begrijpen dat dit voor de man met de klompvoeten een groot verschil maakt.
Twee jaar geleden stond ik aan het begin van mijn avontuur in Oeganda. Vrijdag 1 juli 2016 vertrok ik voor in ieder geval 2 jaar naar dit prachtige land in het oosten van Africa. Spannend, beetje onzeker over wat me te wachten stond. Met in mijn achterhoofd dat het geen gemakkelijke job zou gaan worden. Het werken in een andere cultuur vergt wat van je flexibiliteit, aanpassingsvermogen en incasseringsvermogen. Maar ja, wel een groot avontuur. 'It's an adventure' moest toch zo nodig je lijfspreuk worden, Frankie...
Maar wat een mooi avontuur is het tot nu toe geweest. Als mensen me vragen wat me het meest bij is gebleven, zijn het alle vrijwilligers en stagiaires die ieder op hun eigen manier iets van hun talent naar hier hebben gebracht. Als lerares, verpleger, dokter, social worker of manusje-van-alles, ieder van hen heeft hier persoonlijk iets achtergelaten. Ik heb de organisaties met wie we samenwerken zien groeien in de afgelopen twee jaar. Ja natuurlijk ook door de donaties die via de Doingoood Foundation hier naartoe komen, maar zeker ook door iedere individuele bijdrage. Ik heb genoten van de lesjes die vrijwilligers gaven aan de straatjongens van Agape. De eerste vraag die een nieuwe vrijwilliger afgelopen week kreeg van 1 van de jongens was: 'Are you going to teach us?' Leergierigheid tot in het kwadraat. Ik heb gelachen om de tienermoeders die elke ochtend met 1 van de vrijwilligers ochtendgymnastiek deden (en de dames zelf nog veel meer volgens mij) en ontroerd geluisterd naar de vele verhalen die door vrijwilligers werden verteld tijdens alle evaluaties die ik de afgelopen twee jaar heb gedaan. Natuurlijk gaat het niet altijd precies zoals we willen, er komen ook regelmatig lastige situaties voorbij. Straatjongens die weglopen vlak voordat ze terug naar hun ouders zouden gaan, personeel dat ligt te slapen op hun werkplek waardoor de werkzaamheden bijna stil komen liggen, Frankie die vol goede moed naar een afspraak gaat om na twee uur af te druipen omdat de gewezen persoon niet op is komen dagen. Ook dit zijn lessen die we meenemen in onze eigen rugzak, een rugzak die we vullen met alle ervaringen en indrukken die we dagelijks opdoen. Dat probeer ik de nieuw aangekomen vrijwilligers ook mee te geven. Ervaar en beleef het leven hier, ga het gesprek aan, geniet en deel je ervaringen met je vrienden en familie thuis. En de belangrijkste, pik eruit wat voor jou belangrijk is en neem dit mee in je verdere leven.
De afgelopen vijf jaar waren niet altijd de meest makkelijke in mijn leven, zeker wel de allermooiste en meest leerzame, ik had het niet willen missen. Ik merk dat ik veel bewuster omga met beslissingen die ik neem. Bij al die beslissingen die genomen moeten worden, weet ik dat ik kan vertrouwen op mezelf, dat is wellicht de meest waardevolle les die ik heb geleerd. Dat moet ook wel als je ver weg bent van familie en vrienden. Je kunt niet even naar ze toe huppelen om je ervaringen te delen, en tja via whatsapp is dat toch net even iets anders. Mijn hart is groot, als ik geef om iets of iemand dan ga ik er helemaal voor. Daar zit voor mij geen speelruimte in, let's do it ! Spannend om te zien wat het komende jaar weer voor mij in petto heeft, waar ik ga zijn op 1 juli 2019.
Komende nacht komt het nieuwe team van het Noordik college hier aan in Msambweni, Kenya. Vol verwachting, reikhalzend uitkijkend naar alle ervaringen en belevenissen die ze de komende weken gaan ervaren. Leerlingen die nog een heel leven voor zich hebben en voor wie deze ervaring een bijdrage gaat leveren aan het levenspad wat ze gaan kiezen. Ook de bewoners van Blessed Camp (het lepradorp) kijken uit naar dit moment. Voor hen gaat deze bijdrage een nieuwe reuzenstap vooruit betekenen in hun levens. En tja, daar mag ik dan mijn eigen kleine bijdrage aan leveren. Als ik dan terugdenk aan het moment dat ik twee jaar geleden in het vliegtuig stapte richting Oeganda, onzeker en niet wetend wat me te wachten stond, weet ik dat ik geen beter avontuur had kunnen kiezen.
Koning van de Nijl
Je kunt deze blog vinden via bijgaande link. Hij staat op de website van Doingoood, de organisatie waar ik voor werk in Oeganda. Veel plezier met lezen !
We zijn allemaal mensen, maar toch net een beetje anders...
Ik stond vanmiddag voor het stoplicht te wachten tot ik door mocht rijden. Ik haalde net het groene licht niet meer en aangezien dit het drukste kruispunt van Kampala is (kruising Jinja Road en Yusuf Lulu road) besloot ik te wachten. Misschien ging door mijn achterhoofd ook nog even het moment waarop ik wel het rode licht doorkruiste en ik meteen drie motor-agenten achter me aan kreeg. Dat doen we dus maar niet meer. Er kwam een meisje naast mijn auto staan, overduidelijk een meisje van de straat. Jaar of 10, kapotte plekken op haar gezicht en smerige kleren. Zoals dit meisje lopen er zoveel rond in Kampala. Ze struinen de straten af op zoek naar iets te eten, rapen plastic en oud ijzer om te kunnen verkopen en proberen zo elke dag weer om hun leven enigszins draagbaar te maken. Ze stond aan mijn raampje te bedelen en was op geld uit. Plotseling hoorde ze muziek uit m'n boxje komen. Empire state of mind van Alicia Keys en Jay-Z. Dit vond ze mooi want ze begon op de muziek mee te deinen en ze keek gefascineerd naar m'n blauwe boxje wat op het dashboard stond. "And since I made it here, I can make it anywhere", zingt Jay-Z. Zou dit meisje het ook kunnen maken, dacht ik. Net als haar zijn er duizenden hier in Kampala. Verstoten door hun ouders, achtergelaten op straat, beroofd van een echte kans om iets van het leven te maken. Voor ik er erg in had, sprong het licht op groen en was ik weer op weg. Door de drukke straten van Kampala richting mijn veilige huis in de wijk Kololo. Ik hoop voor het meisje dat zij het op een dag ook kan maken, net zoals Jay-Z.
Elke keer als ik in dit soort situaties terecht kom, vind ik het lastig om hier mee om te gaan. Ik besef dat ik niet iedereen kan helpen en geef bedelaars dan ook geen geld. "Als ze iets verkopen dan wel", roep ik elke keer weer. Bananen, wc-papier, water, maakt niet uit als er maar iets tegenover staat. Maar doe ik dan wel voldoende? Kan ik een meisje van 10 wegsturen met niks meer dan het ritme van een liedje in haar hoofd? Tot nu toe denk ik van wel, hoe moeilijk het ook is. Ik probeer in m'n werk een bijdrage te leveren aan het verbeteren van de toekomst van meisjes zoals zij. Ook al is mijn bijdrage hier maar heel klein in, ik weet zeker dat ik een bijdrage lever en dat zorgt ervoor dat ik zoveel plezier in m'n werk heb.
Ik woon inmiddels 8,5 maand in Kampala en ik kan me nog steeds elke dag verbazen over dingen die ik meemaak. De bewaker voor de ingang van een winkelcentrum die streng op wacht staat, maar op het moment dat een man met een tas naar binnen komt gerend toch maar niet ingrijpt en het gelaten aankijkt. Ik daarop, word natuurlijk wel uitgebreid gecontroleerd, want veiligheid staat voorop. Of de medewerker van de supermarkt die elke dag als ik er kom tegen een stelling zit te slapen. Werkverschaffing? Ze heeft in ieder geval een baan en er komt dus brood op de plank (of pocho wat ze hier liever eten). Ook kan ik nog altijd glimlachen om de boda-boda rijders die al aangereden komen op het moment dat ik de hoek om kom, klaar om je naar huis te brengen. Hun onderhandelingsstrategie is vrijwel altijd hetzelfde: It's very far sir and there is a lot of jam so 5000 Shilling, please sit !
Ik kan me nog goed herinneren dat ik in het tweede jaar van m'n studie in Maastricht een vak kreeg wat te maken had met culturele verschillen tijdens onderhandelingen. Hoe het precies zat, weet ik niet meer, maar als een Japanner ja knikte tijdens de onderhandelingen bedoelde hij eigenlijk nee en bij een Fransman moest er eerst flink gegeten worden voordat een deal gesloten kon worden. Een fascinerend vak vond ik het en waarschijnlijk ook 1 van de weinige vakken die ik in 1 keer gehaald heb :), sorry mam. Dat soort culturele verschillen zie ik hier ook nog elke dag terugkomen. En wederom vind ik het fascinerend. Ik vermoed dat Oegandezen op een bepaalde manier een minderwaardigheidscomplex hebben. Als ze de kans krijgen, dan vinden ze het mooi om ook eens een keer baas te spelen. Of dit nu is bij het oversteken van de straat (ze gebruiken hun hand om auto's te laten stoppen, ik noem dit inmiddels de magic hand en als de auto dan stopt zo nonchalant mogelijk en zonder te kijken oversteken), of in de rij van de supermarkt (voordringen is hier een sport maar waarschijnlijk voor hen heel normaal). Maar ook de boda-boda rijder die een verkeersagent te slim af is en hem van afstand (ja niet van dichtbij) nog een keer uitlacht, als ze op een bepaalde manier ook een beetje macht kunnen hebben, vinden ze dit maar al te mooi. Ik zie het aan en glimlach van binnen om deze grappige manier van macht afdwingen.
En zo zijn er heel veel van dit soort mooie momentjes. Ondanks alle ellende in en rond de sloppenwijken, ontstaan er ook veel mooie initiatieven waar mensen terecht kunnen en waar ze weer iets van hun leven kunnen maken. Met een glimlach op hun gezicht staan ze elke dag weer op om het beste van hun dag te maken. En ik mag hier elke dag tussendoor wandelen en probeer me zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen. En dat lukt (meestal) aardig want ondanks alles zijn we allemaal mensen maar gelukkig wel allemaal op onze eigen manier.
Sula bulungi !!
Mooie projecten
Heeeeeeey. Dat was alweer een tijdje geleden. Inmiddels alweer ruim vier maanden hier in het mooie Kampala, Oeganda. Begin al aardig te wennen hier. De weg in de stad begint steeds bekender te worden, zeker omdat ik sinds een week of wat met de auto de stad mag verkennen, projecten raken vertrouwd en we hebben allemaal top-vrijwilligers rondlopen die hartstikke goede zaken doen op hun projecten. Mooi om te zien hoeveel enthousiasme er is om echt iets te maken van ieders periode hier in Oeganda. We hebben ook echt teveel mooie projecten waar goede dingen gedaan worden. Mijn Oegandese counterparts op de projecten zijn allemaal toppers die ieder vanuit hun eigen drive ervoor zorgen dat de projecten zo goed mogelijk gerund worden. Moeilijk uit te leggen hoe dat precies gaat, daarvoor moet je eigenlijk hier komen kijken (iedereen is welkom :), maar ik kan wel wat voorbeelden geven.
Zo werken we samen met een gehandicaptenproject waar ongeveer 170 gehandicapte kinderen op een boardingschool zitten. Mooi om te zien hoe de kids elkaar helpen, de ene kan niet lopen en wordt in z'n rolstoel voortgeduwd en de ander mist de efficientie om z'n lepel zelf naar binnen te duwen dus die wordt weer door de ander geholpen. Umar is de ergo-therapeut die ik al veel goede dingen heb zien doen. Zo gaan ze 1x per week zwemmen met de kids en hebben ze op 1 ochtend in de week Tac-Pac wat inhoudt dat gedurende een sessie van ongeveer 25 minuten, ongeveer 6 kinderen via huid-aanraking worden gestimulleerd. Hiervoor gebruiken ze sponsjes, kammetjes, veertjes en een bellenblaas. Erg mooi om te zien hoe de kids hier op reageren.
Afgelopen week zijn Inge en ik gaan kijken bij een potentieel nieuw project. Het was een project voor straatjongens in Kisenyi, 1 van de sloppenwijken in Kampala. Een aantal ex-straatjongeren begeleidt daar 2 middagen per week ongeveer 40 straatjongeren. Ze komen rond een uur of 2 binnen, krijgen een aantal lessen in basic things, bidden en zingen samen en sluiten de middag af met een maaltijd en tanden poetsen. Op het moment dat we de gemeenschapsruimte binnenkwamen, rook je de lijmlucht al. Bijna alle jongens zijn verslaafd aan lijm snuiven. Sommige van hen zijn ook nog steeds helemaal van de wereld. Maar hoe mooi om te zien hoe de ex-straatjongens zich inzetten voor deze jochies. Respect voor hen en voor de manier hoe ze dit aanpakken.
Verder werken we ook nog samen met een school in Makerere, een wijk in het noorden van Kampala, vlakbij de grootste universiteit. Ronnie is m'n contactpersoon, een erg fanatieke leraar op de school. Tijdens m'n tweede Social Safari Experience heeft hij mij en Kim (1 van de SSE-ers) geholpen bij het organiseren van de Olympische Spelen op de school. Kim had medailles gemaakt en een aantal spellen/sporten verzonnen. De leerlingen waren super enthousiast en na afsluiting van elke sport, werden de medailles uitgereikt en werd het volkslied gespeeld. Vorige week vierde de school z'n 20-jarig bestaan en hebben we meegelopen in een optocht door de wijk. Voorop de marching band en wij er met alle kids achteraan, schitterend.
Sportief gezien gaat het inmiddels ook weer een beetje beter. Och, och, och wat heb ik het toch zwaar gehad de eerste paar maanden op m'n hardloop-tripjes. Omdat de weg hier nogal ongelijk is, omhoog en omlaag loopt, we op 1100 meter hoogte zitten, er super veel uitlaatgassen in de lucht hangen en de temperatuur niet ideaal is om hard te lopen, zit een snel rondje er echt niet in. Ik heb het nu 1x voor elkaar gekregen om een rondje sneller dan 5 min/km te lopen (vlak voor m'n komst naar hier liep ik 4.21 min/km in NL). Maar afgelopen week fanatiek bezig geweest, kwam in de buurt van de 5 min/km en ik ben begonnen met voetballen. Dinsdag- en donderdagavond op een asfalt-veldje, 5 tegen 5 en vandaag op een grasveld 7 tegen 7. En meteen m'n mooiste voetbalmoment meegemaakt in Oeganda. De laatste wedstrijd was namelijk tegen de Duitsers, die nog een kleine kans hadden om de titel te pakken in de League. Daarvoor moesten ze wel winnen van ons. In de eerste helft kregen we een penalty die onze Paul Gascoigne prachtig in de bovenhoek schoot. 1-0 voor British-Holland-Cranes. De Duitsers drongen aan en werden steeds gefrusteerder. Mooi om te zien hoe kwaad spelers kunnen worden in een vriendschappelijke wedstrijd, Scheize !! Wij hadden de verdediging goed dichtzitten en na een praatje in de rust met de scheids was dat ook onze grootste vriend. Na zijn laatste fluitsignaal werd hij belaagd door de tegenstander (ongelofelijk dat je je zo druk kunt maken om niks) en wandelden wij als overwinnaars het veld af. Heerlijk om die Duitsers zo tekeer te zien gaan. Zo eindigde mijn sportieve week met een glimlach op m'n gezicht, heerlijk.
Morgen naar de bios naar Queen of Katwe, een Disney-film (volgend jaar pas in NL in de bios) waarvan het verhaal zich afspeelt in mijn stad, Kampala. Heel bijzonder en benieuwd of ik al plaatsen herken. Aan iedereen in NL zeker het advies om te gaan kijken om een beetje een beeld te krijgen van hoe het er hier in Kampala aan toegaat. 16 december ben ik weer even terug in NL. 's Avonds meteen naar een wedstrijd van Willem II (als Marc kaartjes kan regelen :) en daarna een paar weken in NL. Iemand in voor een rondje lopen of een biertje, let me know. Voor nu, fijne avond in NL !!
Never a dull moment here in Uganda
Wat kun je in korte tijd toch veel meemaken hier. Echt elke dag gebeurt er wel iets waarvan je denkt, 'Ow ja, die had ik nou nog even niet zien aankomen'. Vanmorgen bijvoorbeeld, op het moment dat onze werkster weer naar huis wilde gaan, plotseling een hoop lawaai van buiten. Wij kijken wat er aan de hand was. Blijkt bij de buren de pan die op het vuur stond ontploft te zijn. Heel de keuken onder een aardappelpuree-achtige substantie. Wat een rotzooi was dat. In mijn blog van vandaag daarom een kort overzicht van de zaken die ik de afgelopen twee weken heb meegemaakt.
Maandagmorgen ga ik met Franka en Larissa mee naar hun project. Het ziekenhuis ligt redelijk dichtbij het Doingooodhuis (DGH) maar we besluiten toch een Boda Boda te pakken. Het is namelijk wel een stukje omhoog de heuvel op. Aangekomen bij het ziekenhuis krijg ik een rondleiding. Als we aankomen bij de afdeling waar baby's geboren worden, blijkt dat een vrouw net naar binnen wordt gebracht voor een keizersnede. 3 minuten later !! sta ik in de operatiekamer met een wit/groen pak aan. Nog geen vijf minuten hierna wordt de baby geboren, hoera mijn eerste keizersnede waar ik bij mocht zijn. Ja dat verwacht je dan toch niet helemaal op een maandagmorgen. Verder leuk om het ziekenhuis te zien en helemaal omdat Franka en Larissa een mooie donatie hebben waardoor het ziekenhuis o.a. een zuurstofmachine heeft aan kunnen schaffen voor de tweede operatiekamer voor keizersnedes.
Later die week ga ik op bezoek bij Gideon en Sanne. Zij werken op het Kinderproject in Namagongo net buiten de stad. Gideon is meubelmaker en heeft gedurende zijn tijd hier in Oeganda samen met een aantal leerlingen van de school een picknicktafel gemaakt voor Nafasi, één van onze andere projecten in Kampala. Op de dag van bezoek gaan we de picknicktafel van Namagongo naar Nafasi brengen. Een ritje wat ongeveer een uur in beslag gaat nemen. Het vervoer van de tafel gaat achterop een open vrachtwagentje en aangezien het een tafel betreft, is het gewoon mogelijk om achterop de vrachtwagen aan de tafel plaats te nemen. Een heerlijk ritje volgt waarbij wij als rijdende attractie redelijk aangekeken worden door de mensen langs de kant van de weg. Alleen het moment dat de chauffeur het een goed idee vindt om met 90 km/u in te gaan halen op een smalle 2-baans weg, is het even spannend maar verder genieten we volop. Eenmaal aangekomen bij Nafasi wordt de tafel onder groot enthousiasme onthuld, met dank aan de donaties van de kerk van Joke en natuurlijk niet te vergeten het vakmanschap van Gideon.
In het weekend staat de beslissende kwalificatiewedstrijd (voetbal) tussen Oeganda en de Comoren op het programma. Oeganda kan zich namelijk voor het eerst sinds 1978 weer plaatsen voor de Africa-cup. Op zaterdag zie je de spanning in de stad al toenemen maar op de dag van de wedstrijd (zondag) is heel de stad in rep en roer. Vanaf vroeg in de ochtend gaat er een stroom van boda boda's met toeterende supporters achterop via Jinja Road in de richting van het stadion. Ik heb nog een citytour met 1 van de nieuw aangekomen vrijwilligers en als ik van het DGH terug naar mijn eigen onderkomen rijdt, kom ik in een optocht van supporters terecht. Wat een feest !! Alleen maar muziek maken, iedereen een shirtje van Oeganda aan en allemaal feestende mensen op straat. We hebben kaartjes voor de wedstrijd dus thuis aangekomen snel in mijn eigen Oeganda-shirt gesprongen en hup naar het stadion. Als wij op de boda in de buurt van het stadion komen, wordt het langs de weg steeds drukker. Overal staan mensen te kijken naar alle supporters die naar het stadion gaan. Café's hebben hun deuren geopend en hebben eigen feestjes georganiseerd. Overal klinkt muziek en wordt met vuvuzela's getoeterd.
Bij het stadion aangekomen, is het flink zoeken naar de juiste ingang. Richtingaanwijzers kennen ze niet echt maar na een half uur zoeken denken we toch in de juiste rij te staan. Blijkt uiteindelijk van niet dus wisselen we nog een keer en weer een half uur later staan we in een eerste controlevak. Hier is het best wel druk en de sfeer is een beetje grimmig. Het lijkt er namelijk op dat de poorten van het stadion inmiddels gesloten zijn. In ons vakje wordt het steeds drukker en gelukkig voor mij geen probleem want ik ben de grootste in het vak maar voor de wat kleinere onder ons wel wat beklemmend. Na nog een kwartier gewacht te hebben, blijkt dat het stadion vol is en dat niemand meer toegelaten wordt. Voor de Oegandezen in de rij, die wellicht al lang hebben gespaard voor een kaartje is dit natuurlijk niet echt lekker. De sfeer wordt nog grimmiger, er worden her en der al wat stokslagen uitgedeeld door de aanwezige militairen/politie, en uiteindelijk wordt het waterkanon richting ons vak gereden. Nou als zo'n groot kanon op 10 meter afstand op je gericht staat, dan is het wellicht tijd om je uit de voeten te maken. Wij kiezen eieren voor ons geld en gaan richting de andere kant van het stadion. Ik zie later filmpjes waarop te zien is dat het kanon wel degelijk is ingezet, nou daardoor wil je echt niet geraakt worden :).
Alle ingangen lijken inmiddels afgesloten te zijn. Ja we hebben op dat moment wel in de gaten dat we het stadion niet meer in gaan komen. Dan maar weer terug naar city centre om daar in 1 van de kroegen de wedstrijd te kijken. Daar aangekomen zien we nog net dat Oeganda op 1-0 komt en de wedstrijd daarna solide uitvoetbalt. Groot feest in de stad en dat feestje vieren wij nog mooi even mee. Ondanks dat we het stadion niet in zijn gekomen een geslaagde dag met veel mooie indrukken.
De week erna verloopt relatief rustig tot we op een middag aan de keukentafel zitten te kletsen over van alles en nog wat. Eerst denk ik nog, wat rijdt er toch een grote vrachtwagen hier door de straat. Al snel zien we onze buren allemaal de tuin inlopen, dus misschien is het toch iets anders dan een vrachtwagen. Het blijkt een 5.7 aardbeving te zijn, waarvan het epicentrum in het noorden van Tanzania ligt, tegen de grens met Oeganda aan. Is mijn eerste aardbeving die ik bewust meemaak gedurende de dag (heb er ooit in NL 1 meegemaakt maar dat was 's nachts). Gelukkig valt de schade in Oeganda mee, maar in Tanzania blijken een tiental doden en enkele honderden gewonden te zijn gevallen.
En dan om deze periode van twee weken nog even goed af te sluiten, ben ik al een aantal dagen niet echt lekker. Heb koorts gekregen en zeker de eerste dagen ook nogal wat pijn in gewrichten en spieren. Na vijf dagen op en af ga ik toch maar eens naar het ziekenhuis om bij een dokter te checken wat er aan de hand is. Bloed wordt afgenomen en ik mag urine inleveren. Een uurtje later is het verdict daar, Bilharzia. Bilharzia kun je krijgen door te zwemmen in stilstaand zoet water. Ik heb natuurlijk al een aantal keer gezwommen in Lake Victoria en dit is één van de besmettingshaarden in Oeganda. Ik krijg een kuur mee van 9 pillen die ik (5 om 4) in twee beurten mag slikken. Dit was gisteren en ik moet zeggen dat ik me vandaag alweer een stuk beter voel. Gelukkig maar. Nu alweer benieuwd naar wat ik de komende twee weken ga meemaken... Never a dull moment over here.
Geluk zit hem in kleine dingen
Heerlijk, inmiddels al weer vijf weken aan het werk in Oeganda. Wat kun je toch veel zien, leren, tegenkomen in zo'n korte tijd. En ja er valt ook nog veel meer te leren in de komende weken/maanden. Gelukkig ook maar anders zou het ook maar saai worden. De eerste twee weken heeft Inge me voornamelijk meegenomen naar onze projecten. Dat zijn er nogal wat dus ik heb ze nog niet allemaal gezien. De projecten waar ik wel al ben geweest, maken allemaal op een eigen manier indruk op me. Enthousiaste medewerkers, kinderen die ondanks bijvoorbeeld een handicap met veel vrolijkheid in het leven staan, maar ook straatkinderen die allemaal op hun eigen manier proberen hun eten elke dag weer bij elkaar te scharrelen. Ook hier in Oeganda zijn de verschillen tussen rijk en arm helaas erg groot.
Als ik na vijf weken terugkijk op de mooie momenten dan kan ik er al een heleboel opnoemen. De kleine dingen springen er voor mij dan echt uit. Het geduld dat 1 van onze vrijwilligers toont tijdens de behandeling van een gehandicapt kind op haar project, de prachtige muurschildering die tijdens de Social Safari Experience (SSE) ontstaat, de straatkinderen die langs de kant van de weg proberen wat geld te verdienen met de verkoop van bananen, eigenlijk nu al teveel om op te noemen. En het zijn ook de kleine dingen die hier wel degelijk het verschil kunnen maken. Je hoeft niet hier naartoe te komen om de wereld te redden. Hou het simpel want juist met die eenvoud kun je al heel veel doen. Dit heb ik in Malawi gelukkig ook al mogen ervaren met bijvoorbeeld de sport- en spellenmiddag die Hannah en ik organiseerden op de dinsdag en donderdag.
Een ander geluksmoment ontstaat als je de talenten van alle vrijwilligers hier tot ontwikkeling ziet komen. Mooi om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier zijn talenten hier inzet en benut. Van het organiseren van een actieve middag voor tienermoeders (met avocado-maskers en spellen omtrent het uiten van emoties) tot het voetballen met de straatkinderen op het drop-in centre, van het lesgeven op een schooltje tot het bijwonen van je eerste bevalling (inclusief ondersteuning natuurlijk). Allemaal toppers die ieder op zijn/haar eigen manier hier in Oeganda een steentje bijdragen aan een beetje meer geluk voor eenieder.
En dan mijn eerste Social Safari Experience die ik gisteravond heb afgesloten. Ik heb de afgelopen drie weken goed met Inge mee mogen kijken en veel kunnen leren van wat er allemaal bij het begeleiden van zo'n reis komt kijken. En wat een geluk had ik om met zo'n leuke groep te mogen starten. Helaas hadden 2 deelnemers maar geboekt voor 2 weken, waardoor we met de 6 overgebleven meiden de laatste week in zijn gegaan. Maar wat een topweken hebben we gehad. Schilderen bij de Boys Home van Agape, spelletjes en knutselen met de kids op het drop-in centre, trip naar Jinja waar we de Source of the Nile hebben gezien, lokaal koken met de dames uit het dorp van Margareth, Safari naar Murchison Falls, helaas zonder leeuwen maar wel met de reserve-chimp, mountainbiken door dorpjes op een schiereiland van Lake Victoria, 2 daagjes helpen op de Kampala School for Physically Handicapped en als afsluiting een heerlijk relaxte trip naar Banda Island in Lake Victoria met waterskiën en een nachtelijke ontmoeting (in ieder geval op gehoor) met Herbie de Hippo. En dan ben ik zeker te weten nog veel meer hoogtepunten vergeten. Dank aan alle dames die ervoor hebben gezorgd dat ik inmiddels een heel stuk ben ingeburgerd in alle ins en outs van de SSE, en ja Inge ik heb genoten van jou op de aanvoerdersstoel. Ik zal altijd met een grote glimlach terugdenken aan deze SSE.
En dan mag ik morgen zelf aan de bak als aanvoerder van de nieuwe SSE. Lekker spannend maar zeker ook enthousiast over dit nieuwe avontuur. Ik ben blij dat ik een half jaar geleden de keuze heb gemaakt om in Oeganda te gaan werken. Wat een fantastisch avontuur nu al. Op naar nog veel meer mooie momenten !!
Time flies when you're having fun !!
Twee weken zijn voorbij sinds dat ik voor het eerst voet op Oegandese bodem heb gezet. Het lijkt net of ik gisteren nog op de bruiloft van Floris en Els stond maar die is inmiddels zelfs al weer drie weken voorbij. En nu dus alweer twee weken hier. Ik kan al wel 100 verhalen vertellen over wat ik allemaal heb meegemaakt, gezien heb, geleerd heb etc. Het eerste wat me opviel nadat ik op vliegveld Entebbe geland was en ik in de auto van mijn taxichauffeur naar mijn eerste verblijfplaats reed, was de geur. De geur van 'Hey, staat er daar iets in de fik', mijn karakteristieke geur van Afrika. Het is de geur van verbrand afval, van koken met houtjes en de geur die ik nog zo goed ken uit Malawi. I love it !! Ik voelde me meteen weer thuis.
Mijn eerste kennismaking met Kampala was er 1 van veel in de file staan. Maar liefst 2,5 uur deden we over de rit van Entebbe naar Namugongo, een verre buitenwijk in het noordoosten van Kampala. De eerste twee weken zou ik daar op het Kinderproject Afrika gaan slapen in 1 van de guesthouses. Wat een heerlijke omgeving was het daar. Volop in het groen met heel veel bomen en struiken om me heen. Het project was ook echt gelegen op een supergroot terrein met daarop een primary school, secondary school, slaapzalen, een werkplaats, bijgebouwen, een Doingoood-huis, guesthouses en een groot voetbal- en volleybalveld. Na een dagje uitgerust te hebben, mocht ik meteen aan de bak want Expeditie Noordik kwam terug van safari. Expeditie Noordik was een expeditie van een middelbare school uit Almelo waarbij 12 leerlingen en 3 leraren 12 dagen in Oeganda op reis gingen. Tijdens hun reis hebben ze de speeltuin op het Kinderproject helemaal opgeknapt, hebben ze een programma opgezet voor de leerlingen van de primary school en zijn ze ook nog op safari geweest.
Hun terugkomst betekende voor mij ook meteen mijn eerste ontmoeting (in Oeganda) met Doingoood-coördinator Inge. Inge, die de komende maanden mijn leermeester gaat worden en me mee gaat nemen in alle geheimen van het coördinator-werk. Vanuit mijn uitvalbasis in Namugongo maakte ik de laatste drie dagen mee van Expeditie Noordik en ik moet eerlijk zeggen dat dit de start in Oeganda erg mooi heeft gemaakt. Wat een leuke groep enthousiaste leerlingen was dit, met veel (woord)grappen maar ook een serieuze kant. Als alle groepen zo leuk zijn als deze, dan ga ik nog een mooie tijd tegemoet !
Na hun vertrek terug naar Nederland begon het bezoeken van projecten samen met Inge. In de afgelopen 10 dagen hebben we er al veel gezien (nog niet allemaal), heb ik veel vrijwilligers gesproken en heb ik ook al een beetje de wegen van Kampala mogen ontdekken. Ik heb al weer flink wat uren in de minibus gezeten, die ze hier trouwens Matatu noemen, heb kilometers met de boda-boda gereisd (taxi-brommer) en heb al flink wat van de stad gezien. Tuurlijk, er valt nog veel meer te ontdekken maar daar heb ik dan ook nog voldoende tijd voor :).
Ow ja, en ik heb het ziekenhuis al van binnen gezien. Helaas mocht ik zelf op de behandeltafel plaatsnemen want ik had vanaf een dag of 3 voor mijn reis weer last gekregen van een verstopte talgklier in mijn ooglid. Was nog wel een mooi verhaal want we gingen dus naar het ziekenhuis om een arts er even naar te laten kijken, nee zeker niet om de behandeling al te laten starten. Ik heb er namelijk een gruwelijke hekel aan als ze aan mijn oog gaan frutten dus daar moet ik me op voorbereiden. Eenmaal in het ziekenhuis, mocht ik doorlopen naar de behandelkamer van de arts. Hij hoorde mijn verhaal aan dat eindigde met de vraag: 'Dus wanneer mag ik terugkomen voor de ingreep?' Hij bleef stil, lachte een beetje en ik kreeg al een angstig gevoel in mijn maag. Ik vulde het antwoord maar zelf in en zei: 'Ik mag zeker nu gaan liggen'.... En zo geschiedde. Ik mocht gaan liggen, werd behandeld aan mijn ooglid en tien minuten later stond ik weer buiten. Inge vond het allemaal maar wat grappig. Ik met mijn ooglapje op, lachte als een boer met kiespijn. Maar hé, ik wist dus lekker al wel waar het ziekenhuis was. Lekker puh!
En dan op de tweede vrijdag staat mijn eerste verhuizing binnen Kampala al op het programma. Rond een uur of half vijf werd ik opgepikt door Mozes, mijn inmiddels vaste taxi-chauffeur, en hij bracht me in een dik uur naar het Doingoood-huis (DGH) in de buurt van het centrum van Kampala. Reden van deze verhuizing is, dat ik de komende drie weken samen met Inge een groep van de Social Safari Experience (SSE) ga begeleiden. Vertrekpunt zal dan elke dag zijn vanuit ICU Guesthouse en dit is vlak bij het DGH in de stad gelegen. Om mijn reistijd niet te groot te laten worden (vanuit Namugongo is het anderhalf uur enkele reis naar het centrum), is deze verhuizing een tactische zet. En zo zit ik nu dit verhaal te typen vanuit een nieuw DGH, en ja weer eentje waar ik de enige man ben. Nu dan samen met zeven vrouwen in een huis (in plaats van 9 zoals in Malawi), het zal nooit wennen denk ik :).
De komende weken vol aan de bak met de SSE. De eerste start, zoals gezegd, morgen en dan meteen achter deze aan komt de volgende groep. Het worden dus zes drukke weken. Zeker dat ik in de tussentijd nog tijd ga vinden om nog een verhaal te schrijven want ik weet nu al zeker dat ik weer veel mooie momenten mee ga maken. En die zes weken zijn waarschijnlijk zo voorbij want Time flies when you're having fun !
Sula Bulundji voor nu !
Frank
Op weg naar een nieuw avontuur
Nog 2 daagjes en dan mag ik weer op avontuur !! Hoera, wat heb ik daar zin in. Oeganda gaat mijn volgende bestemming worden. Jullie hebben allemaal vorig jaar mijn avonturen in Malawi kunnen volgen. Ik was daar om vrijwilligerswerk te doen op een school in een buitenwijk van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Doingoood is de naam van de organisatie waar ik mee naar Malawi ben gegaan. De klik was goed en nadat ik terug ben gekomen in Nederland heb ik contact gehad met Ineke, de oprichtster van Doingoood. Ze zocht iemand die Country Coördinator wilde worden in Oeganda. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Een mooi nieuw avontuur lag op me te wachten. En nu... Nog twee daagjes te gaan en dan verruil ik het regenachtige Nederland voor de Pearl of Africa, zoals Oeganda ook wel wordt genoemd.
Sinds mijn terugkeer uit Azië heb ik natuurlijk niet stil gezeten. Zeker, er was voldoende tijd om na te genieten van die mooie tijd aan de Oosterse kant van onze aardbol, maar ook de voorbereidingen voor mijn verhuizing naar Afrika startten al snel na terugkomst. Het grootste actiepunt op mijn lijst was de verkoop van mijn appartement. Dit had nogal wat voeten in de aarde, maar op donderdag 16 juni was het dan zover. 's Ochtends nog een laatste inspectie op de Trouwlaan en daarna naar de notaris om de papieren te tekenen. Ik ben wel gevoelig voor kleine (en grote) voortekenen en dat daarom na ondertekening van de papieren, in de wachtkamer van de notaris, 'Faded' van Alan Walker werd gedraaid, zag ik als een gunstig teken dat ik de juiste beslissing had genomen. Faded was 1 van de topnummers die we veel gehoord hebben tijdens ons verblijf op Koh Phangan in het zuiden van Thailand. Zo, weer een actiepunt afgewerkt.
De (ruim) twee maanden in Nederland waren sowieso weer de moeite waard met te veel leuke bezigheden en tripjes. Een korte bloemlezing: Weekend naar Dublin (jaja dat is geen NL :) met het voetbalteam, de overwinning van Willem II op NAC, de ontdekkingstocht met GPS naar de schat, de vele middagen op het terras in de zon (als die er was), de 5 Miles lopen in Tilburg, het kampioenschap van de Tilburg Trappers, Tilburg zingt in de regen, de reünie met de meiden uit Malawi, de trainingen, wedstrijden en toernooien met VOAB9 en natuurlijk niet te vergeten het vrijgezellenfeest van Floris, afgesloten met de bruiloft van Floris en Els afgelopen weekend. Wat een mooi feest was dat. Gelukkig heb ik velen van jullie daar nog gezien en met zo'n fantastisch feest in herinnering, heb ik de komende tijd in Oeganda nog voldoende na te genieten.
Ja, als ik daar tenminste de tijd voor ga krijgen want het is meteen vanaf het begin lekker druk met vrijwilligers en SSE-ers (Social Safari Experience, leg ik in mijn 1 van mijn volgende blogs uit). En dan moet ik ook nog een nieuw vak gaan leren, een nieuw land (en nieuwe stad) leren kennen en ga ik heeeeeeel veel nieuwe gezichten tegenkomen. Als ik dit zo lees, krijg ik er alleen nog maar meer zin in ! Maar eerst nog een paar daagjes in Nederland. Na de verkoop van mijn appartement had ik het geluk dat ik bij een vriend van me (Robert) kon blijven logeren. Ja, zeker gelukkig want ik moet zeggen dat dit erg goed bevallen is, thanx Robert !
Vrijdagavond 21.50u vertrekt mijn vlucht. Eerst naar Dubai toe, waar ik na een korte stop op het vliegtuig naar Entebbe, de grootste luchthaven van Oeganda stap. Vanaf daar ga ik jullie natuurlijk weer op de hoogte houden van mijn ervaringen. Blijf daarom mijn blog volgen en ik spreek jullie snel weer vanuit Oeganda. Ik eindig met een zinnetje in 1 van de talen die in Oeganda gesproken wordt, het Luganda. Een aantal weken geleden heb ik een cursus bijgewoond waarbij ons de beginselen van het Luganda zijn bijgebracht, dus ik heb al een heel klein beetje ervaring :).
Siwa boeloendji !!
Welaba !
