Ik stond vanmiddag voor het stoplicht te wachten tot ik door mocht rijden. Ik haalde net het groene licht niet meer en aangezien dit het drukste kruispunt van Kampala is (kruising Jinja Road en Yusuf Lulu road) besloot ik te wachten. Misschien ging door mijn achterhoofd ook nog even het moment waarop ik wel het rode licht doorkruiste en ik meteen drie motor-agenten achter me aan kreeg. Dat doen we dus maar niet meer. Er kwam een meisje naast mijn auto staan, overduidelijk een meisje van de straat. Jaar of 10, kapotte plekken op haar gezicht en smerige kleren. Zoals dit meisje lopen er zoveel rond in Kampala. Ze struinen de straten af op zoek naar iets te eten, rapen plastic en oud ijzer om te kunnen verkopen en proberen zo elke dag weer om hun leven enigszins draagbaar te maken. Ze stond aan mijn raampje te bedelen en was op geld uit. Plotseling hoorde ze muziek uit m'n boxje komen. Empire state of mind van Alicia Keys en Jay-Z. Dit vond ze mooi want ze begon op de muziek mee te deinen en ze keek gefascineerd naar m'n blauwe boxje wat op het dashboard stond. "And since I made it here, I can make it anywhere", zingt Jay-Z. Zou dit meisje het ook kunnen maken, dacht ik. Net als haar zijn er duizenden hier in Kampala. Verstoten door hun ouders, achtergelaten op straat, beroofd van een echte kans om iets van het leven te maken. Voor ik er erg in had, sprong het licht op groen en was ik weer op weg. Door de drukke straten van Kampala richting mijn veilige huis in de wijk Kololo. Ik hoop voor het meisje dat zij het op een dag ook kan maken, net zoals Jay-Z.

Elke keer als ik in dit soort situaties terecht kom, vind ik het lastig om hier mee om te gaan. Ik besef dat ik niet iedereen kan helpen en geef bedelaars dan ook geen geld. "Als ze iets verkopen dan wel", roep ik elke keer weer. Bananen, wc-papier, water, maakt niet uit als er maar iets tegenover staat. Maar doe ik dan wel voldoende? Kan ik een meisje van 10 wegsturen met niks meer dan het ritme van een liedje in haar hoofd? Tot nu toe denk ik van wel, hoe moeilijk het ook is. Ik probeer in m'n werk een bijdrage te leveren aan het verbeteren van de toekomst van meisjes zoals zij. Ook al is mijn bijdrage hier maar heel klein in, ik weet zeker dat ik een bijdrage lever en dat zorgt ervoor dat ik zoveel plezier in m'n werk heb.

Ik woon inmiddels 8,5 maand in Kampala en ik kan me nog steeds elke dag verbazen over dingen die ik meemaak. De bewaker voor de ingang van een winkelcentrum die streng op wacht staat, maar op het moment dat een man met een tas naar binnen komt gerend toch maar niet ingrijpt en het gelaten aankijkt. Ik daarop, word natuurlijk wel uitgebreid gecontroleerd, want veiligheid staat voorop. Of de medewerker van de supermarkt die elke dag als ik er kom tegen een stelling zit te slapen. Werkverschaffing? Ze heeft in ieder geval een baan en er komt dus brood op de plank (of pocho wat ze hier liever eten). Ook kan ik nog altijd glimlachen om de boda-boda rijders die al aangereden komen op het moment dat ik de hoek om kom, klaar om je naar huis te brengen. Hun onderhandelingsstrategie is vrijwel altijd hetzelfde: It's very far sir and there is a lot of jam so 5000 Shilling, please sit !

Ik kan me nog goed herinneren dat ik in het tweede jaar van m'n studie in Maastricht een vak kreeg wat te maken had met culturele verschillen tijdens onderhandelingen. Hoe het precies zat, weet ik niet meer, maar als een Japanner ja knikte tijdens de onderhandelingen bedoelde hij eigenlijk nee en bij een Fransman moest er eerst flink gegeten worden voordat een deal gesloten kon worden. Een fascinerend vak vond ik het en waarschijnlijk ook 1 van de weinige vakken die ik in 1 keer gehaald heb :), sorry mam. Dat soort culturele verschillen zie ik hier ook nog elke dag terugkomen. En wederom vind ik het fascinerend. Ik vermoed dat Oegandezen op een bepaalde manier een minderwaardigheidscomplex hebben. Als ze de kans krijgen, dan vinden ze het mooi om ook eens een keer baas te spelen. Of dit nu is bij het oversteken van de straat (ze gebruiken hun hand om auto's te laten stoppen, ik noem dit inmiddels de magic hand en als de auto dan stopt zo nonchalant mogelijk en zonder te kijken oversteken), of in de rij van de supermarkt (voordringen is hier een sport maar waarschijnlijk voor hen heel normaal). Maar ook de boda-boda rijder die een verkeersagent te slim af is en hem van afstand (ja niet van dichtbij) nog een keer uitlacht, als ze op een bepaalde manier ook een beetje macht kunnen hebben, vinden ze dit maar al te mooi. Ik zie het aan en glimlach van binnen om deze grappige manier van macht afdwingen.

En zo zijn er heel veel van dit soort mooie momentjes. Ondanks alle ellende in en rond de sloppenwijken, ontstaan er ook veel mooie initiatieven waar mensen terecht kunnen en waar ze weer iets van hun leven kunnen maken. Met een glimlach op hun gezicht staan ze elke dag weer op om het beste van hun dag te maken. En ik mag hier elke dag tussendoor wandelen en probeer me zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen. En dat lukt (meestal) aardig want ondanks alles zijn we allemaal mensen maar gelukkig wel allemaal op onze eigen manier.

Sula bulungi !!