Heeeeeeey. Dat was alweer een tijdje geleden. Inmiddels alweer ruim vier maanden hier in het mooie Kampala, Oeganda. Begin al aardig te wennen hier. De weg in de stad begint steeds bekender te worden, zeker omdat ik sinds een week of wat met de auto de stad mag verkennen, projecten raken vertrouwd en we hebben allemaal top-vrijwilligers rondlopen die hartstikke goede zaken doen op hun projecten. Mooi om te zien hoeveel enthousiasme er is om echt iets te maken van ieders periode hier in Oeganda. We hebben ook echt teveel mooie projecten waar goede dingen gedaan worden. Mijn Oegandese counterparts op de projecten zijn allemaal toppers die ieder vanuit hun eigen drive ervoor zorgen dat de projecten zo goed mogelijk gerund worden. Moeilijk uit te leggen hoe dat precies gaat, daarvoor moet je eigenlijk hier komen kijken (iedereen is welkom :), maar ik kan wel wat voorbeelden geven.

Zo werken we samen met een gehandicaptenproject waar ongeveer 170 gehandicapte kinderen op een boardingschool zitten. Mooi om te zien hoe de kids elkaar helpen, de ene kan niet lopen en wordt in z'n rolstoel voortgeduwd en de ander mist de efficientie om z'n lepel zelf naar binnen te duwen dus die wordt weer door de ander geholpen. Umar is de ergo-therapeut die ik al veel goede dingen heb zien doen. Zo gaan ze 1x per week zwemmen met de kids en hebben ze op 1 ochtend in de week Tac-Pac wat inhoudt dat gedurende een sessie van ongeveer 25 minuten, ongeveer 6 kinderen via huid-aanraking worden gestimulleerd. Hiervoor gebruiken ze sponsjes, kammetjes, veertjes en een bellenblaas. Erg mooi om te zien hoe de kids hier op reageren.

Afgelopen week zijn Inge en ik gaan kijken bij een potentieel nieuw project. Het was een project voor straatjongens in Kisenyi, 1 van de sloppenwijken in Kampala. Een aantal ex-straatjongeren begeleidt daar 2 middagen per week ongeveer 40 straatjongeren. Ze komen rond een uur of 2 binnen, krijgen een aantal lessen in basic things, bidden en zingen samen en sluiten de middag af met een maaltijd en tanden poetsen. Op het moment dat we de gemeenschapsruimte binnenkwamen, rook je de lijmlucht al. Bijna alle jongens zijn verslaafd aan lijm snuiven. Sommige van hen zijn ook nog steeds helemaal van de wereld. Maar hoe mooi om te zien hoe de ex-straatjongens zich inzetten voor deze jochies. Respect voor hen en voor de manier hoe ze dit aanpakken.

Verder werken we ook nog samen met een school in Makerere, een wijk in het noorden van Kampala, vlakbij de grootste universiteit. Ronnie is m'n contactpersoon, een erg fanatieke leraar op de school. Tijdens m'n tweede Social Safari Experience heeft hij mij en Kim (1 van de SSE-ers) geholpen bij het organiseren van de Olympische Spelen op de school. Kim had medailles gemaakt en een aantal spellen/sporten verzonnen. De leerlingen waren super enthousiast en na afsluiting van elke sport, werden de medailles uitgereikt en werd het volkslied gespeeld. Vorige week vierde de school z'n 20-jarig bestaan en hebben we meegelopen in een optocht door de wijk. Voorop de marching band en wij er met alle kids achteraan, schitterend.

Sportief gezien gaat het inmiddels ook weer een beetje beter. Och, och, och wat heb ik het toch zwaar gehad de eerste paar maanden op m'n hardloop-tripjes. Omdat de weg hier nogal ongelijk is, omhoog en omlaag loopt, we op 1100 meter hoogte zitten, er super veel uitlaatgassen in de lucht hangen en de temperatuur niet ideaal is om hard te lopen, zit een snel rondje er echt niet in. Ik heb het nu 1x voor elkaar gekregen om een rondje sneller dan 5 min/km te lopen (vlak voor m'n komst naar hier liep ik 4.21 min/km in NL). Maar afgelopen week fanatiek bezig geweest, kwam in de buurt van de 5 min/km en ik ben begonnen met voetballen. Dinsdag- en donderdagavond op een asfalt-veldje, 5 tegen 5 en vandaag op een grasveld 7 tegen 7. En meteen m'n mooiste voetbalmoment meegemaakt in Oeganda. De laatste wedstrijd was namelijk tegen de Duitsers, die nog een kleine kans hadden om de titel te pakken in de League. Daarvoor moesten ze wel winnen van ons. In de eerste helft kregen we een penalty die onze Paul Gascoigne prachtig in de bovenhoek schoot. 1-0 voor British-Holland-Cranes. De Duitsers drongen aan en werden steeds gefrusteerder. Mooi om te zien hoe kwaad spelers kunnen worden in een vriendschappelijke wedstrijd, Scheize !! Wij hadden de verdediging goed dichtzitten en na een praatje in de rust met de scheids was dat ook onze grootste vriend. Na zijn laatste fluitsignaal werd hij belaagd door de tegenstander (ongelofelijk dat je je zo druk kunt maken om niks) en wandelden wij als overwinnaars het veld af. Heerlijk om die Duitsers zo tekeer te zien gaan. Zo eindigde mijn sportieve week met een glimlach op m'n gezicht, heerlijk.

Morgen naar de bios naar Queen of Katwe, een Disney-film (volgend jaar pas in NL in de bios) waarvan het verhaal zich afspeelt in mijn stad, Kampala. Heel bijzonder en benieuwd of ik al plaatsen herken. Aan iedereen in NL zeker het advies om te gaan kijken om een beetje een beeld te krijgen van hoe het er hier in Kampala aan toegaat. 16 december ben ik weer even terug in NL. 's Avonds meteen naar een wedstrijd van Willem II (als Marc kaartjes kan regelen :) en daarna een paar weken in NL. Iemand in voor een rondje lopen of een biertje, let me know. Voor nu, fijne avond in NL !!