Twee weken zijn voorbij sinds dat ik voor het eerst voet op Oegandese bodem heb gezet. Het lijkt net of ik gisteren nog op de bruiloft van Floris en Els stond maar die is inmiddels zelfs al weer drie weken voorbij. En nu dus alweer twee weken hier. Ik kan al wel 100 verhalen vertellen over wat ik allemaal heb meegemaakt, gezien heb, geleerd heb etc. Het eerste wat me opviel nadat ik op vliegveld Entebbe geland was en ik in de auto van mijn taxichauffeur naar mijn eerste verblijfplaats reed, was de geur. De geur van 'Hey, staat er daar iets in de fik', mijn karakteristieke geur van Afrika. Het is de geur van verbrand afval, van koken met houtjes en de geur die ik nog zo goed ken uit Malawi. I love it !! Ik voelde me meteen weer thuis.

Mijn eerste kennismaking met Kampala was er 1 van veel in de file staan. Maar liefst 2,5 uur deden we over de rit van Entebbe naar Namugongo, een verre buitenwijk in het noordoosten van Kampala. De eerste twee weken zou ik daar op het Kinderproject Afrika gaan slapen in 1 van de guesthouses. Wat een heerlijke omgeving was het daar. Volop in het groen met heel veel bomen en struiken om me heen. Het project was ook echt gelegen op een supergroot terrein met daarop een primary school, secondary school, slaapzalen, een werkplaats, bijgebouwen, een Doingoood-huis, guesthouses en een groot voetbal- en volleybalveld. Na een dagje uitgerust te hebben, mocht ik meteen aan de bak want Expeditie Noordik kwam terug van safari. Expeditie Noordik was een expeditie van een middelbare school uit Almelo waarbij 12 leerlingen en 3 leraren 12 dagen in Oeganda op reis gingen. Tijdens hun reis hebben ze de speeltuin op het Kinderproject helemaal opgeknapt, hebben ze een programma opgezet voor de leerlingen van de primary school en zijn ze ook nog op safari geweest.

Hun terugkomst betekende voor mij ook meteen mijn eerste ontmoeting (in Oeganda) met Doingoood-coördinator Inge. Inge, die de komende maanden mijn leermeester gaat worden en me mee gaat nemen in alle geheimen van het coördinator-werk. Vanuit mijn uitvalbasis in Namugongo maakte ik de laatste drie dagen mee van Expeditie Noordik en ik moet eerlijk zeggen dat dit de start in Oeganda erg mooi heeft gemaakt. Wat een leuke groep enthousiaste leerlingen was dit, met veel (woord)grappen maar ook een serieuze kant. Als alle groepen zo leuk zijn als deze, dan ga ik nog een mooie tijd tegemoet !

Na hun vertrek terug naar Nederland begon het bezoeken van projecten samen met Inge. In de afgelopen 10 dagen hebben we er al veel gezien (nog niet allemaal), heb ik veel vrijwilligers gesproken en heb ik ook al een beetje de wegen van Kampala mogen ontdekken. Ik heb al weer flink wat uren in de minibus gezeten, die ze hier trouwens Matatu noemen, heb kilometers met de boda-boda gereisd (taxi-brommer) en heb al flink wat van de stad gezien. Tuurlijk, er valt nog veel meer te ontdekken maar daar heb ik dan ook nog voldoende tijd voor :).

Ow ja, en ik heb het ziekenhuis al van binnen gezien. Helaas mocht ik zelf op de behandeltafel plaatsnemen want ik had vanaf een dag of 3 voor mijn reis weer last gekregen van een verstopte talgklier in mijn ooglid. Was nog wel een mooi verhaal want we gingen dus naar het ziekenhuis om een arts er even naar te laten kijken, nee zeker niet om de behandeling al te laten starten. Ik heb er namelijk een gruwelijke hekel aan als ze aan mijn oog gaan frutten dus daar moet ik me op voorbereiden. Eenmaal in het ziekenhuis, mocht ik doorlopen naar de behandelkamer van de arts. Hij hoorde mijn verhaal aan dat eindigde met de vraag: 'Dus wanneer mag ik terugkomen voor de ingreep?' Hij bleef stil, lachte een beetje en ik kreeg al een angstig gevoel in mijn maag. Ik vulde het antwoord maar zelf in en zei: 'Ik mag zeker nu gaan liggen'.... En zo geschiedde. Ik mocht gaan liggen, werd behandeld aan mijn ooglid en tien minuten later stond ik weer buiten. Inge vond het allemaal maar wat grappig. Ik met mijn ooglapje op, lachte als een boer met kiespijn. Maar hé, ik wist dus lekker al wel waar het ziekenhuis was. Lekker puh!

En dan op de tweede vrijdag staat mijn eerste verhuizing binnen Kampala al op het programma. Rond een uur of half vijf werd ik opgepikt door Mozes, mijn inmiddels vaste taxi-chauffeur, en hij bracht me in een dik uur naar het Doingoood-huis (DGH) in de buurt van het centrum van Kampala. Reden van deze verhuizing is, dat ik de komende drie weken samen met Inge een groep van de Social Safari Experience (SSE) ga begeleiden. Vertrekpunt zal dan elke dag zijn vanuit ICU Guesthouse en dit is vlak bij het DGH in de stad gelegen. Om mijn reistijd niet te groot te laten worden (vanuit Namugongo is het anderhalf uur enkele reis naar het centrum), is deze verhuizing een tactische zet. En zo zit ik nu dit verhaal te typen vanuit een nieuw DGH, en ja weer eentje waar ik de enige man ben. Nu dan samen met zeven vrouwen in een huis (in plaats van 9 zoals in Malawi), het zal nooit wennen denk ik :).

De komende weken vol aan de bak met de SSE. De eerste start, zoals gezegd, morgen en dan meteen achter deze aan komt de volgende groep. Het worden dus zes drukke weken. Zeker dat ik in de tussentijd nog tijd ga vinden om nog een verhaal te schrijven want ik weet nu al zeker dat ik weer veel mooie momenten mee ga maken. En die zes weken zijn waarschijnlijk zo voorbij want Time flies when you're having fun !

Sula Bulundji voor nu !

Frank