Dinsdag stond een dagje outreach op de agenda. Outreach? Outreach? Wat mag dat dan weer wezen? Nou dat zal ik uitleggen. We (Hannah en ik) waren door Natasja op haar project uitgenodigd om een dag met een fysiotherapeut en een lerares mee te gaan op een tocht langs verschillende dorpjes in de buurt van Lilongwe. Op outreach bezoek je dan een aantal scholen/praktijken waar kinderen, die daar behoefte aan hebben, langs kunnen komen voor fysiotherapie en lesjes. Een dag op een ander project betekent vaak dat we wat langer kunnen blijven liggen, jippie. Helaas kwam Natasja maandagavond met slecht nieuws. 'We vertrekken morgen om 06.45 uur', vertelde ze vrolijk. Toen wij met sippe gezichten afdropen, had ze al snel in de gaten dat dat niet de verwachte start van de dag zou zijn. Maar niet getreurd he, het is Malawi.

Dus met frisse (tegen)zin stond onze wekker de volgende morgen om 06.00 uur. We wandelenden naar de corner toe en daar pakten we de minibus richting area 25. Nog een stukje lopen en daar stonden we dan op het afgesproken punt. Even wachten totdat de lerares (Mabel) ons op zou pikken. Een half uurtje later kwam de fysiotherapeut (Harrie) langs. Hij zou op de motor richting de dorpjes gaan en hij regelde voor ons de fietstaxi. We konden ons opmaken voor een rit van 1 uur richting de eerste stop. Nou dat is echt genieten. Een uur lang achterop een fietstaxi (Kabassa) is echt cool. Heerlijk rondkijken naar de prachtige omgeving, bergje op, bergje af, overal mensen die je vrolijk groeten. En die mannen maar fietsen, wat een prestatie. Daar kan Joop Zoetemelk nog jaloers op zijn.

Na een uur kwamen we bij de eerste stopplek aan. Dit was een klein lokaal waar een aantal matten op de grond werden uitgespreid. Mensen met kinderen met een fysieke beperking kwamen langs voor fysiotherapie en daarnaast kwamen er ook een aantal kinderen langs die lesjes zouden volgen. Nou hier konden wij wel bij ondersteunen. Natasja en Hannah hadden de vorige avond al een aantal materialen uitgezocht die we konden gebruiken. Puzzels, briefjes om te kleuren en tekenen en spelletjes werden ingezet om de kinderen te vermaken. We konden bijna 1-op-1 aandacht geven aan de kinderen en volgens mij werd dit wel gewaardeerd. Ik had een meisje bij mij die in standard 4 zat. Ze kon al goed rekenen en aangezien ik inmiddels al een beetje ervaren ben in het geven van wiskunde-lessen hebben we een aantal sommen geoefend. Naarmate ze bezig was, werd ze steeds beter en kon de moeilijkheidsgraad van de sommen omhoog. Aan het eind van de les heb ik nog een aantal regels voor haar geschreven betreffende haar goede prestatie, ze glom van trots, mooi mooi. We hadden voor alle kids ook nog een ballon met daarop een gezichtje. We konden dus afscheid nemen van een aantal blije kinderen. Op naar de volgende halte.

Het tweede stuk was ook ongeveer een uur rijden. Wederom was de omgeving erg mooi en we konden weer volop genieten. Je komt zo nu en dan door een dorpje, dan weer een heel stuk velden met hier en daar akkers die bewerkt worden door boeren. Ook een aantal herders met een kudde koeien komen voorbij. Volop bedrijvigheid dus op het platteland van Malawi. Na een uurtje fietsen, en wij achterop zitten :), kwamen we aan bij onze tweede stopplek. Honderd meter voor aankomst ging het echter gruwelijk mis. Mijn fietstaxi kon het overstekende zwijntje nog ontwijken maar de fietser van Hannah was iets minder handig. Het zwijn werd vol geraakt en met een hoop gepiep en geknor stoof het weg. De fietser slingerde nog wat na en Hannah werd bijna gelanceerd maar uiteindelijk leek het allemaal goed af te lopen. Totdat de eigenaar van het varken zich een half uur later meldde. Het zwijn was dood en hij wilde een schadevergoeding. Door de fietsmannetjes werd druk overlegd en de 7.000 Kwacha die werd geëist, werd teruggebracht tot 2.500 Kwacha. Toch spijtig voor de beste man want hij kreeg voor het vervoeren van ons 2.800 Kwacha (4.70 Euro). Zijn bijna hele daggeld ging dus op aan het nare ongeluk. En ja, het is echt normaal dat die mannen maar zo weinig geld krijgen voor het de hele dag rondrijden van ons, op de fiets, heuvel op, heuvel af. We mogen eigenlijk niet eens fooi geven want dan zijn de Malawianen bang dat de prijs standaard omhoog gaat. En don't worry, stiekem geven we toch fooi als de anderen het niet zien :).

De tweede stop werd een hele happening. We zaten nog geen vijf minuten of een viertal kinderen stak hun hoofd om de hoek van de open ruimte waar we zaten. Ja en dat is voor mij natuurlijk een uitnodiging die ik niet af kan slaan. Een balletje werd erbij gepakt en weer vijf minuten later waren we met tien kinderen druk bezig aan een soort kegelen waarbij de kids een constructie van houten takjes om moesten gooien. Toen er een half uur later inmiddels 25 kinderen in de rij stond om met het balletje te gooien, werd het tijd voor een spel op het veld naast de school. Hannah en Natasja trokken ook hun stoute schoenen aan en een soort van tikkertje waarbij de kids tussen twee lijnen heen en weer moeten rennen, werd gespeeld. Na een half uur moesten we stoppen van Mabel want de kinderen moesten eigenlijk naar huis om te gaan eten. En als wij maar blijven spelen, komen ze helemaal niet thuis. Ok, wij dus maar een paar boterhammen eten, maar nog geen 20 minuten later verzamelden er zich weer meer kinderen. 'Mogen we weer?,' vroegen we voorzichtig. Ja hoor, let's go. Wij weer het veld op en weer tikkertje spelen. De mannen en vrouwen die in de omgeving zaten of liepen, keken hun ogen uit en moesten erg lachen. Dit zagen ze niet elke dag. 3 Azungu's die als gekken over een veld rennen achter een stuk of 80 kinderen aan. Toen het ook te druk werd voor tikkertje (er viel een licht gewonde), hebben we nog een paar spelletjes Fox in the hole gespeeld (al is het hier Fisi=Hyena in the hole). Wederom volop hilariteit maar wel veel lol voor de kids.

Rond 15.00 uur was het tijd om afscheid te nemen. Nog wel even mijn grote hulp van de middag bedankt. Moness is een meisje van een jaar of 9 en ze kon goed Engels. Zij heeft me geholpen bij het uitleggen van de spellen en het onder controle houden van de kinderen. Wat een talent had dat meisje, echt heel mooi om te zien. Als een geboren leidster stuurde ze iedereen aan. Ik heb haar nog op het hart gedrukt om vooral goed te blijven leren en haar best te blijven doen op school, dan gaat wellicht een mooie toekomst tegemoet. Hierna sprongen we weer achterop de kabassa om in een uur tijd weer terug te keren naar Lilongwe. Nog even wachten totdat iedereen was afgezet en op naar de minibus. Deze bracht ons terug naar de corner waarna wij onze dagelijkse tocht naar het Doinggoood-huis konden inzetten.

Wederom een fantastische dag meegemaakt. Kinderen blij gemaakt en hopelijk ook iets geleerd, veel mooie plekken gezien en veel met elkaar gelachen. Natasja bedankt voor deze mooie trip, ik had hem echt niet willen missen !! Morgen heb ik een dagje vrij van project ivm een vakantiedag op school dus ik ga ff lekker relaxen en dan vrijdag weer hard er tegenaan. Mijn tijd in Malawi begint langzaam te korten. Nog ruim drie weken en dan staat de terugreis helaas weer op het programma. Dat sterkt me om de komende drie weken nog even flink m'n best te doen. Jullie kunnen dus nog een aantal mooie verhalen verwachten.....

Siku labwino ! Tionana !