Goodmorning !! Goodmorning, how are you?

I'm fine and you? I'm fine too, thank you.

Deze zinnetjes komen elke morgen regelmatig voorbij op de trip van Hannah en mij richting onze school. Het is hier namelijk heel normaal om iedereen te groeten als je elkaar tegenkomt op straat. Wij doen hier fanatiek aan mee en zelfs de meest sjagerijnige mensen produceren een stralende glimlach nadat je ze begroet hebt. Je komt namelijk niet altijd een mzungu tegen dus dat is een speciaal moment, al voelen wij dit helemaal niet zo. Verder is zo'n begroeting geen sinecure want tijdens het uitspreken ervan wordt gewoon doorgelopen. Het is dus taak om snel te antwoorden anders is de andere persoon al uit het gezichtsveld verdwenen. Maar zoals ik al aangaf, de stralende lach van mensen doet zo goed aan. Dit geeft maar weer aan hoe vriendelijk de mensen in dit land zijn, fantastisch !!

Eigenlijk wilde ik deze blog schrijven over het afgelopen weekend, een weekend waarin we met alle 10 de Doingoood-huisgenoten naar Sand festival in Senga Bay zijn geweest. Een festival in Malawi levert een hoop spannende verhalen op en zeker met ons clubje van kei gezellige vrijwilligers, maar die blog zal later volgen (dus nog meer moois in de planning). Ik heb namelijk de afgelopen twee dagen veel meer bijzondere momenten meegemaakt. Het eerste voorbeeld gaf ik in de intro van deze blog maar het zijn twee dagen om te genieten geweest. Vanuit Doingoood kwam de social safari langs op ons project. Als je deelneemt aan de social safari ga je twee weken lang meehelpen op een aantal projecten in Malawi. Daarnaast is er natuurlijk tijd voor ontspanning, zo ga je bijvoorbeeld ook op safari. Deze keer deden vier vrijwilligers mee aan de social safari en samen met Janneke, onze coördinator Malawi, kwamen ze maandag en dinsdag ons project versterken. Maandagochtend was het tijd voor kennismaken maar daarnaast werd ook een muurschildering gemaakt in het klaslokaal van de kleuters. Hannah en ik hebben in de tussentijd gewoon les gegeven, maar toen we aan het eind van de ochtend het resultaat kwamen bewonderen, zag dit er schitterend uit. Heerlijk fleurig en de kinderen kwamen al snel kijken naar de vrolijke kleurtjes.

In de middag gingen we met het opperhoofd van de school mee naar zijn huis. We waren daar uitgenodigd om een workshop Nsima maken bij te wonen. Zijn vrouw zou deze gaan geven. Eenmaal bij z'n huis aangekomen (zeer primitief) zochten we een plekje op in de schaduw. Het was de warmste dag sinds mijn aankomst in Malawi dus we zaten allemaal te puffen in de zomerzon. Nadat we allemaal geholpen hadden met het mengen van water en mais/meel mengsel begon de nsima vorm te krijgen. Het is een soort van koek van mais en meel die door veel inwoners van Malawi 2x per dag gegeten wordt. Erg voedzaam maar niet bijzonder lekker. Gelukkig voor ons hadden het schoolhoofd en zijn vrouw een aantal bijgerechten gemaakt die erg goed combineerden met de nsima. Zo hadden we een gekookte mango, een groentesalade van mosterdbladeren en een pap van bonen. Allemaal erg lekker en we hebben zeer goed gegeten. Alleen al de hartelijkheid van deze mensen zorgde ervoor dat het eten 2x beter smaakte. Rond vieren was het tijd om afscheid te nemen en nadat de minibus ons in het centrum van Lilongwe had afgezet, was het tijd om afscheid te nemen. Voor ons tijd om pannenkoeken te gaan bakken in het Doingoood-huis. Dinsdag weer een nieuwe dag.

Dinsdag stond in het teken van knutselen. Erwin, Marielle, Sylvia en Marijke (Social safari) hadden allerlei knutselspullen meegenomen uit Nederland en ook Hannah had haar grote knutselkoffer omgekeerd om de meest fantastische bouwmaterialen en tekeningen mee naar het project te kunnen slepen. Nou Hannah en slepen, het was vooral Frank die met de grote rugzak om naar het project kon wandelen. Het prinsesje mag natuurlijk niet te moe worden :). Klas voor klas werd bezocht waarbij gestart werd in de klassen met de jongste kinderen. Loombandjes, strijkkralen, kettingen van papier, van jong tot oud werd fanatiek geknutseld. Mooi om te zien dat de jongste kinderen helemaal los konden gaan op de loombandjes. In standard 5 was een meisje dat in no time 5 bandjes gemaakt had (en in de tussentijd nog wat elastiekjes in haar tas had verstopt zodat ze thuis verder kon knutselen). Je zou verwachten dat de stoere jongens van standard 7 (gemiddelde leeftijd 14 jaar) zich hier te oud voor zouden voelen, maar zij maakten van strijkkralen een geel-groen-rode Jamaica ketting en hier liepen ze de hele dag zo trots als een pauw mee rond.

Lunchen deden we op de markt van Kauma. Hiervoor zochten we een tentje uit waar in een kom van gietijzer olie wordt gekookt. Hierin worden aardappels gelegd en vergezeld door een bordje groenten genoten we langs de kant van de hoofdweg van onze lunch. Er kwamen heel veel mensen voorbij en die keken hun ogen uit bij het zien van zoveel blanke mensen. De eigenaren van het tentje vonden het erg mooi dat we bij hen kwamen eten en nadat we nog op de foto waren gezet, liepen we weer terug richting de school. In de middag gingen we verder met knutselen en aangezien het dinsdag was, stond er ook een sportmiddag op het programma. Helaas trof een flinke regenbui het terrein zodat de middag buiten niet helemaal door kon gaan. Gelukkig kon er nog genoeg geknutseld worden en al snel werd er volop geplakt, geknipt, gekleurd en gefreubeld. Jong en oud, het maakte niet uit, iedereen deed eraan mee. Ik denk zelfs dat er op het hoogtepunt meer dan 100 kinderen bezig waren. Tussendoor toch nog een spelletje met de bal gespeeld op het veld en rond vieren was het weer tijd om naar de opstapplek van de minibus terug te lopen.

Hannah en ik beginnen inmiddels een bekende verschijning in het dorp te worden want overal waar we lopen hoor je kinderen onze namen roepen. Kinderen blij maken, ze iets leren maar ze vooral een goede tijd geven, was vooraf voor mij de hoofdreden om naar Malawi te komen en op het school-project in Kauma te gaan helpen. Als ik dan nu door het dorp loop en zoveel blije gezichten zie, kan ik daarvan echt genieten. Of het nu kinderen van onze eigen school zijn of andere kinderen uit het dorp, het maakt eigenlijk niet uit. Op onze sportmiddagen zijn ze allemaal welkom en ze komen ook allemaal. Zo hebben we de afgelopen twee maanden al heel veel kinderen een mooie tijd kunnen geven en op het moment dat je je naam dan overal langs de kant van de weg hoort roepen, vergezeld door een blij gezicht en een zwaaiende hand, denk ik dat de missie die vooraf bedacht was, redelijk goed aan het slagen is. Ik wil er eigenlijk nog niet te veel over nadenken maar ik denk dat ik de kids nadat ik in december weer terug in Nederland ben, nogal ga missen. Nu dus nog een maand flink genieten en nog 9 mooie sportmiddagen neerzetten.

Op de weg terug in de minibus gebeurde nog iets grappigs. Onze mede inzittenden van de minibus vonden het namelijk nogal grappig dat er zoveel azungu's in de bus zaten en ze lieten dit duidelijk merken. Wij natuurlijk ook dus het was al snel een dolle boel in de bus. Toen we aankwamen op de groentemarkt in het centrum van de stad, riep de geldcollector naar een vriend die daar liep dat hij een bus vol azungu's had. De vriend kwam aangerend en speelde heel verbaasd dat hij dit nog niet eerder had gezien. Alom gelach en hilariteit in de bus. Een mooi einde van twee dagen social safari op ons project.

Zoals de titel al aangeeft, bijzondere momenten. Nou die heb ik weer een aantal bijgeschreven in mijn geheugen. Tionana voor nu en tot snel maar weer !!