Noot vooraf: Dames (en voormalige dames) van huize Doingoood Lilongwe. Neem onderstaande tekst aub met een korreltje zout. Jullie zijn allemaal toppers !!

De afgelopen weken heb ik jullie in mijn blogs meegenomen op mijn reis die ik maak naar en in Malawi. Inentingen, de reis zelf, mijn project met de kids, de spelmiddagen op dinsdag en donderdag, de minibus en een weekendje naar lake Malawi. Al deze zaken zijn voorbij gekomen en hiermee hoop ik jullie een klein kijkje te kunnen geven in mijn ervaringen hier. Eigenlijk moet je erbij zijn, maar ik hoop dat de verhalen een beetje helpen. En ja, natuurlijk gaan er nog veel meer verhalen voorbij komen dus niet getreurd :).

Maar vandaag komt eerst een ander belangrijk onderwerp voorbij, mijn leven in een huis met negen meiden. Op het moment dat ik mijn reisplannen aan het uitwerken was en de keuze voor m'n project rond was, had ik nog geen idee waar ik precies terecht zou komen. Uiteindelijk hoorde ik dat ik in een Doingoood-huis in Lilongwe zou komen te wonen. Een huis speciaal voor alle vrijwilligers die via Doingoood naar Malawi worden uitgezonden. Gezellig, dacht ik, weer even terug naar m'n studententijd, elke dag veel verhalen over projecten en andere ongein. Ineke van Doingoood gaf aan de telefoon aan dat ik wel mocht rekenen op flink wat vrouwelijk gezelschap maar omdat ze de precieze planning nog niet kende, kon dat ook nog veranderen. Nou, voor mij prima, ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet echt meer bij stil gestaan heb. Totdat ik dan op 8 september het huis in Lilongwe binnenstapte. Het was er nog rustig en ik had een uurtje tijd om m'n spullen uit te pakken en me te installeren. Wat hierna gebeurde is niet makkelijk geweest voor me, maar ik zal een korte beschrijving proberen te geven.

Ik zat inmiddels in de tuin, even bij te komen van de lange reis. Vanaf de straat kwam het geluid van kakelende kippen me tegemoet. Met een blik op de poort dacht ik een Afrikaans tafareel te mogen gaan aanschouwen. Helaas had ik dit mis, ik hoorde namelijk flarden van een bekende taal tussen het getok doorklinken. Het waren de eerste huisgenotes die thuiskwamen. Binnen vijf minuten was ik omringd door vrouwelijk gezelschap en werd er kennisgemaakt. Het klonk allemaal erg gezellig en later bleek dat er geen mannen in huize Lilongwe te vinden waren. Sterker nog, de komende weken/maanden zouden er alleen maar dames het huis gaan bevolken. 'Hoe ga ik dit overleven?', schoot nog even door mijn hoofd heen.

De eerste dagen was het aftasten, ik denk dat we even moesten wennen aan elkaar, maar al snel voelde het erg prettig om met de dames het huis te bestieren. Later bleek dat er volop discussie was geweest over waar ik op de kamer mocht liggen en hoe het allemaal zou gaan met een man in huis. Erg grappig om te horen. Ik vermoed (en hoop) wel dat het uiteindelijk allemaal best meegevallen is, tenminste te horen aan de feedback :). En ja, natuurlijk geef ik toe dat ik het stiekem best leuk vind met al die dames om me heen.

Waar ik wel aan heb moeten wennen, is de onwetendheid, ja de ignorance van mijn huisgenotes aangaande enkele belangrijke hoofdpersonen uit het Nederlandse (en internationale) tv-en muziekverleden. Bij het horen van namen als de Snorkels, de Freggles, Friends (wel van gehoord maar saai), Arne Jansen en Onderweg naar Morgen werd er door dames nogal lafjes uit de ogen gekeken. Wat volgde was een uitroep in de trant van 'huh'. Hier heb ik echt wel even aan moeten wennen, en ja ik heb me misschien ook wel een avondje in slaap gehuild. Dit tot er op een mooie avond een grap over Bassie en Adriaan werd gemaakt. Spontaan begonnen 9 dames 'Hallo vriendjes en vriendinnetjes' te zingen. Ik dacht, 'Wat gebeurt hier?' en begon mee te zingen. Wat volgde was een vrolijke avond vol lol om de avonturen van die twee grote vrienden en hun ervaringen met de baron en de boeven. Ik kan jullie zeggen, die nacht heb ik heerlijk gedroomd.

En verder heb ik gewoon heel veel plezier hier in huis met de meiden. Ik zit tijdens het eten vaak in stilte te genieten van de gesprekken die worden gevoerd, de discussies over vriendjes of over wereldproblemen die worden gehouden, de talenten die ieder van hen hier in Malawi tentoonspreidt en het enthousiasme dat ze allemaal laten zien tijdens het werk op de verschillende projecten. Ondanks dat ik al wat extra jaartjes levenservaring heb, leer ik iedere dag weer van hen en hoop ik dat ik hen ook nog wat mee kan geven richting hun verdere levens en carrieres. Special thanx to Hannah, mijn project-partner (en kenner van George of the jungle), erg fijn om elke dag weer met je te mogen samenwerken!

Tenslotte denk ik dat als ik straks in Nederland terug ben, ik nog best een aantal keren terug zal denken aan mijn ervaringen hier met de dames. Bijvoorbeeld als ik weer eens de kleedkamer van mijn voetbalteam binnenloop en het valse gezang uit de douches hoor komen of als ik na de wedstrijd naar de slechte grappen moet luisteren die iedereen om het hardst probeert te maken. Nee dan is zo'n huis met 9 vrouwen helemaal nog niet zo slecht en zal ik met weemoed terugdenken aan de samenzang over Bassie en Adriaan en alle mooie verhalen die daaruit zijn voortgekomen.

Tionana !!