Het lopen van de Tilburg Ten Miles. Het lijkt inmiddels al weer een eeuwigheid geleden. Toch is het nog maar 4 dagen geleden. Maar wat heb ik al een boel meegemaakt in die 4 dagen. Allereerst de reis via Schiphol, Frankfurt en Addis Abeba naar mijn eindbestemming Lilongwe. Lilongwe is de hoofdstad van Malawi en daarmee ook meteen de grootste stad van het land. Bij aankomst werd ik opgewacht door een man die op iedereen een soort van temperatuurpistool richt om te checken of je geen koorts, en daarmee wellicht Ebola, hebt. Gelukkig voor mij mocht ik door en ik kon ik me melden bij de paspoortcontrole. Daarna op naar m'n koffer en die kwam meteen op de band aangegleden. Met een aantal tussenstops bestaat altijd de mogelijkheid dat ie ergens achterblijft, dus ik was blij dat ie er was.

Eenmaal buiten werd ik opgewacht door één van onze vaste chauffeurs, Rachid, die me naar het Doingoood-huis zou brengen. Onderweg gezellig kletsen en een beetje van de omgeving genieten. Eenmaal aangekomen bij het huis, werd ik opgewacht door Deborah. Zij is het opperhoofd van het huis en zorgt ervoor dat het schoon blijft en dat alle andere praktische zaken geregeld worden. Zij wees me mijn kamer, waarbij ik de onderste verdieping van een stapelbed in mocht nemen. In totaal zijn er drie slaapkamers in het huis met voornamelijk stapelbedden. Na een uurtje kwamen de eerste huisgenoten thuis van hun dag op het project. Na kennisgemaakt te hebben, werd besloten om te gaan koken. Helaas viel na tien minuten de stroom uit en was het al snel weer klaar met het kookavontuur (elektrisch koken lijkt zo makkelijk). We wilden maaltijdsoep maken maar dat ging nu niet lukken. Meestal duurt het een uurtje of drie voordat de stroom weer terugkomt, dus er zat niks anders op dan in het kaarslicht wat nader kennis te maken. Rond half negen keerde de stroom weer terug en konden we de soep afmaken. Hij smaakte heerlijk en al snel na de maaltijd zocht iedereen zijn bed op. De duisternis valt al vanaf half zes in dus het voelt al vroeg op de avond al aan of het heel laat is. En gelukkig.... de eerste nacht heb ik heerlijk geslapen.

Woensdag stond in het teken van het kennismaken met de stad. Samen met Deborah ben ik naar de groentemarkt, de toeristische markt, de pinautomaat en de plek waar de minibusjes verzamelen, geweest. Wat een drukte, iedereen roept door elkaar heen, iedereen probeert iets aan je te verkopen, maar wel allemaal erg gezellig. Nadat we dit gezien hadden, zijn we nog ergens iets gaan drinken en natuurlijk uitrusten want het was al weer een druk dagje geweest. Weer thuis bleek dat er geen water meer uit de kranen kwam en het was onbekend hoe lang dit kan gaan duren (vorige keer was dit 2,5 dag). Gelukkig gingen we 's avonds ergens eten dus we hadden bij koken en afwassen geen problemen met het niet hebben van water. In het restaurant kwamen we ook Janneke (coördinator Malawi) en nog 2 andere vrijwilligers tegen, waarmee we gezamenlijk de maaltijd hebben genuttigd. Het was interessant om alle verhalen van iedereen te horen.

Donderdag was de dag dat ik op mijn project ging kennismaken. Deborah heeft me er naartoe gebracht, en ikke onderweg goed opletten waar ik over moest stappen. Ik mocht namelijk zelf in de middag mijn weg terugzoeken. Eenmaal aangekomen, na een klein uurtje reizen, heb ik kennisgemaakt met de directeur en de leerkrachten op de school. Ook heb ik in alle klassen even meegekeken. Ze hebben er een stuk of zes, waarbij er op 7 verschillende niveau's (standards) wordt lesgegeven. De kinderen zijn allemaal van de basisschoolleeftijd, al zitten in de groep met jongste kinderen ook een aantal peuters. Ik heb voorlopig met de directeur afgesproken dat ik in 2 dagen in alle klassen ga meekijken en dat ik daarna met hem evalueer en een plan van aanpak heb opgesteld. Ik mag dus meteen serieus aan de bak. Hoera !!

Ja en wat is me nog meer opgevallen in deze eerste dagen. Veel vriendelijke mensen, fietstaxi's (lekker achterop), volle minibusjes (18 man past best), nog meer vriendelijke mensen (how are you today?), rook in de lucht (alles wordt opgestookt want afval halen ze niet op), een leuk Doingood-huis (wel veel dames + ik :) en nog veel meer. Al met al is het een heel andere wereld waar je in terecht komt maar wel 1 waar ik me erg welkom voel. En zoals ze hier dan zeggen: Takulandilani (Welcome to Malawi) !!