Nu al mijn vaccinaties gezet zijn, alle benodigde spullen gekocht, mijn paspoort lang genoeg verlengd en mijn koffer in de huiskamer klaar staat om gevuld te worden, breekt langzaam het moment aan van mijn vertrek naar Afrika. Na een paar maanden voorbereiden, kan ik ook wel zeggen dat ik er klaar voor ben. Ow echt, ik besef heel goed dat ik eenmaal in Afrika nog zeer verrast ga worden. Je probeert je er een zo goed mogelijke voorstelling van te maken en ja met mijn ervaring op Curacao (Nederland in de Cariben) heb ik enigzins mogen proeven aan het wonen en werken in het ' 'buitenland' maar ik verwacht dat eenmaal in Afrika alles anders zal zijn. En dat is mooi !!

Maar voordat ik aanstaande maandag vertrek, had ik afgelopen week nog de generale repetitie van mijn Afrika-avontuur op de agenda staan, Jeugdvakantiewerk Goirle (JVW). Voor het vijftiende jaar mocht ik als leider van een clubje kleine draakjes een week lang spelletjes spelen, liedjes zingen maar natuurlijk ook pedagogisch verantwoord bezig zijn. En dat met aan mijn zijde mijn broertje Floris en mede-leiding Luca. Met Floris vorm ik al voor het 11de jaar een duo wat betreft leiding zijn en Luca is een jaar of drie geleden aan dit succeskoppel toegevoegd. En dat werkt wel fijn hoor. Ik had zelfs een moment in de week waarop ik dacht, wow we zijn wel heel goed op elkaar ingespeeld, het gaat bijna iets te smooth. Onze rolverdeling is dan ook heel duidelijk vastgesteld al hebben we hier nooit een vergadering aan hoeven wijden.

Floris zorgt dat de praktische zaken geregeld worden. Zo is hij o.a. verantwoordelijk voor de aftekenlijst van de kinderen, het aan- en afmelden van de groep, hij zorgt dat we een zeil hebben om op te zitten en last but not least hij legt de contacten met de ouders en geeft ze het idee dat we best verantwoordelijk zijn als leiding. Luca is het manusje-van-alles. Ze haalt koffie (ook voor zichzelf), zorgt voor de achterwacht als we door het dorp gaan wandelen, vouwt zeilen mee op en helpt bij alle knutselklusjes die we uit moeten voeren. Zo heeft ze zich de afgelopen drie jaar redelijk onmisbaar gemaakt. Mijn taak tenslotte is eigenlijk heel simpel, ik entertain. Ik entertain de kinderen, de groepsleiding in de buurt van onze standplaats, een enkel comité-lid, en verder iedereen die maar geëntertaind wil worden. Zo heb ik op de woensdagmiddag de hele terugweg uit het bos (ongeveer 4 kilometer lopen) het liedje van cowboy Billy Boem gezongen samen met een deel van de kids. Alle dieren uit het dierenrijk zijn voorbij gekomen en mijn stem is uiteindelijk in het bos achtergebleven. Donderdag eindigde ik als een weekdier nadat ik een recordsessie in het zwembad had doorgebracht. Nooit geweten dat kinderen van 8 jaar zo graag 143 keer achter elkaar van de wildwaterbaan af willen gaan. En ik maar mee dus. Zo hebben we alledrie een duidelijke rol maar is die altijd gericht op het bezorgen van een fantastische week aan de kinderen. En aan de geluiden van kinderen en ouders te horen op zaterdagmiddag is dit ook dit jaar weer uitstekend gelukt.

Uiteindelijk was de JVW-week een groot succes en kan gezegd worden dat de generale repetitie geslaagd was. Ik denk dat ik klaar ben om alle kids in Afrika aan te kunnen. Als ze van entertainen houden dan zit ik goed. Eén andere vraag zwerft nog wel door mijn hoofd. Zou het mogelijk zijn dat ik op mijn project in Malawi (Lilongwe youth organisation) twee collega-begeleiders tegenkom die luisteren naar een Afrikaanse variant van de namen Floris en Luca? En dan dat we net zo goed kunnen samenwerken zoals wij 3-en de afgelopen JVW-week hebben gedaan. Dan, ja dan weet ik zeker dat het 3 fantastische maanden zullen worden. Ik duim ervoor !!