Vrijdag 7 augustus, een dag die rood omrand stond in mijn agenda. Dat was namelijk de dag dat mijn vaccinaties gezet zouden gaan worden. Na een paar goede recensies te hebben gehoord over thuisvaccineren, besloot ik om een afspraak te maken via thuisvaccinatie.nl. Dit is een organisatie die alle vaccinaties gewoon bij je thuis komt zetten. Je hoeft je luie stoel niet uit en kunt heerlijk op je eigen bank flauwvallen als de prikjes je teveel worden. 7 augustus dus, dat is de dag dat de bel tussen 12.00 en 15.00u zou gaan klingelen.

De week naar deze datum toe werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Wie mij een beetje kent, weet dat ik me lekker druk kan maken over zaken waar je je eigenlijk helemaal geen zorgen over hoeft te maken. Dat zeg ik ook elke keer tegen mezelf (niks aan de hand), maar op de een of andere manier is het ik-maak-me-lekker-toch-druk-spook weer sterker in me. Angstbeelden van een geblokte slager uit voormalig Oost-Duitsland kwamen in me op. Je ziet ze nog wel eens in een reclame, schouders van een stier, polsen zo dik als regenpijpen en het woord zachtzinnig komt in hun woordenboek volgens mij niet voor. Dus toen de klok de 12 bereikte, was mijn hartslag inmiddels een aantal slagen sneller gaan slaan. 'Laat ze maar vroeg komen, dan ben ik er ook vanaf', dacht ik nog bij mezelf. Maar 12 uur werd half 1, half 1 werd 1 uur. Dan maar wat overhemden strijken, dat doodt de tijd en dan heb ik ook nog een beetje afleiding.

Toen ik net de laatste hand aan mijn vierde hemd had gelegd, gebeurde dan toch het onvermijdelijke, de bel ging. Met kloppend hart ging ik naar beneden, het beeld van de slager op mijn netvlies geprint. De deur ging open en daar stond...... een allervriendelijkste juffrouw die me vrolijk begroette. Ze liep mee naar boven en startte meteen haar uitleg. Voor ik het in de gaten had, lagen er folders, spuiten, en wat nog meer op tafel. Ik kan jullie zeggen, het Oostblok was op dat moment erg ver weg. De uitleg was duidelijk en het moment van het zetten van de spuiten brak aan. 4 prikjes in de ene arm en 1 in de andere. Na 10 minuten was ze klaar en wat viel dat mee. DTP, buiktyfus, gele koorts, hepatitus, vanaf nu kunnen deze ziekteverwekkers mij niks meer maken. Ik voelde me heel even onoverwinnelijk, Africa here I come !! We maakten 2 vervolgafspraken voor over 1 en 3 weken. Ik ben er dus nog niet helemaal vanaf. Met voldoende leesvoer over risico's van malaria en veilig reizen, namen we afscheid. Tot over een week !!

Terwijl ze met haar armen vol met spullen naar haar auto liep, schoot nog even het beeld van de Duitse kenau door mijn hoofd. Toen ik weer in de realiteit belandde zag ik de vriendelijke juffrouw in haar auto stappen. Ik bedacht me dat ik vandaag weer een belangrijke les had geleerd. Frankie, maak je nou toch niet zo druk over Duitsers, uiteindelijk valt het mee en buiten het voetbalveld zijn ze altijd te verslaan.