Ik loop over het zandpad dat naar het dorpje leidt. Door het helmgras de plassen ontwijkend, langs hutjes waar mensen eten aan het bereiden zijn. Herinneringen aan een jaar eerder komen terug. Ik volg James, de leider van de werkzaamheden die we vorig jaar hier in het dorp hebben uitgevoerd. Samen met een team van het Noordik college hebben we de school voorzien van een nieuwe speeltuin, hebben we geholpen in de klassen van de school en hebben we een vijftal huisjes in het lepradorp opgeknapt. We stoppen bij een huisje waar een bijna naakte man voor de deur zit. Hij heeft alleen een handdoek om zijn middel geknoopt. Zijn voeten zijn door de lepra aangetast, het lijken net klompen. Hij heeft geen vingers meer maar het lukt hem om de veranda te vegen. Als hij ons ziet naderen, komt er een grote glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk herkent hij ons nog en hij start een gesprek met James in Kiswahili, de lokale taal. James vertelt me later dat het werk van team Noordik college een groot verschil heeft gemaakt in het leven van de bewoners. 5 families wonen inmiddels alweer een jaar in een droog huis, ze hoeven zich geen zorgen te maken als het regenseizoen aanbreekt. Ook is er een waterput gegraven die is aangesloten op een grote watertank. Met inmiddels twee kraantjes in het dorp hoeven de bewoners niet meer ver te lopen om water te gaan halen. Je kunt begrijpen dat dit voor de man met de klompvoeten een groot verschil maakt.

Twee jaar geleden stond ik aan het begin van mijn avontuur in Oeganda. Vrijdag 1 juli 2016 vertrok ik voor in ieder geval 2 jaar naar dit prachtige land in het oosten van Africa. Spannend, beetje onzeker over wat me te wachten stond. Met in mijn achterhoofd dat het geen gemakkelijke job zou gaan worden. Het werken in een andere cultuur vergt wat van je flexibiliteit, aanpassingsvermogen en incasseringsvermogen. Maar ja, wel een groot avontuur. 'It's an adventure' moest toch zo nodig je lijfspreuk worden, Frankie...

Maar wat een mooi avontuur is het tot nu toe geweest. Als mensen me vragen wat me het meest bij is gebleven, zijn het alle vrijwilligers en stagiaires die ieder op hun eigen manier iets van hun talent naar hier hebben gebracht. Als lerares, verpleger, dokter, social worker of manusje-van-alles, ieder van hen heeft hier persoonlijk iets achtergelaten. Ik heb de organisaties met wie we samenwerken zien groeien in de afgelopen twee jaar. Ja natuurlijk ook door de donaties die via de Doingoood Foundation hier naartoe komen, maar zeker ook door iedere individuele bijdrage. Ik heb genoten van de lesjes die vrijwilligers gaven aan de straatjongens van Agape. De eerste vraag die een nieuwe vrijwilliger afgelopen week kreeg van 1 van de jongens was: 'Are you going to teach us?' Leergierigheid tot in het kwadraat. Ik heb gelachen om de tienermoeders die elke ochtend met 1 van de vrijwilligers ochtendgymnastiek deden (en de dames zelf nog veel meer volgens mij) en ontroerd geluisterd naar de vele verhalen die door vrijwilligers werden verteld tijdens alle evaluaties die ik de afgelopen twee jaar heb gedaan. Natuurlijk gaat het niet altijd precies zoals we willen, er komen ook regelmatig lastige situaties voorbij. Straatjongens die weglopen vlak voordat ze terug naar hun ouders zouden gaan, personeel dat ligt te slapen op hun werkplek waardoor de werkzaamheden bijna stil komen liggen, Frankie die vol goede moed naar een afspraak gaat om na twee uur af te druipen omdat de gewezen persoon niet op is komen dagen. Ook dit zijn lessen die we meenemen in onze eigen rugzak, een rugzak die we vullen met alle ervaringen en indrukken die we dagelijks opdoen. Dat probeer ik de nieuw aangekomen vrijwilligers ook mee te geven. Ervaar en beleef het leven hier, ga het gesprek aan, geniet en deel je ervaringen met je vrienden en familie thuis. En de belangrijkste, pik eruit wat voor jou belangrijk is en neem dit mee in je verdere leven.

De afgelopen vijf jaar waren niet altijd de meest makkelijke in mijn leven, zeker wel de allermooiste en meest leerzame, ik had het niet willen missen. Ik merk dat ik veel bewuster omga met beslissingen die ik neem. Bij al die beslissingen die genomen moeten worden, weet ik dat ik kan vertrouwen op mezelf, dat is wellicht de meest waardevolle les die ik heb geleerd. Dat moet ook wel als je ver weg bent van familie en vrienden. Je kunt niet even naar ze toe huppelen om je ervaringen te delen, en tja via whatsapp is dat toch net even iets anders. Mijn hart is groot, als ik geef om iets of iemand dan ga ik er helemaal voor. Daar zit voor mij geen speelruimte in, let's do it ! Spannend om te zien wat het komende jaar weer voor mij in petto heeft, waar ik ga zijn op 1 juli 2019.

Komende nacht komt het nieuwe team van het Noordik college hier aan in Msambweni, Kenya. Vol verwachting, reikhalzend uitkijkend naar alle ervaringen en belevenissen die ze de komende weken gaan ervaren. Leerlingen die nog een heel leven voor zich hebben en voor wie deze ervaring een bijdrage gaat leveren aan het levenspad wat ze gaan kiezen. Ook de bewoners van Blessed Camp (het lepradorp) kijken uit naar dit moment. Voor hen gaat deze bijdrage een nieuwe reuzenstap vooruit betekenen in hun levens. En tja, daar mag ik dan mijn eigen kleine bijdrage aan leveren. Als ik dan terugdenk aan het moment dat ik twee jaar geleden in het vliegtuig stapte richting Oeganda, onzeker en niet wetend wat me te wachten stond, weet ik dat ik geen beter avontuur had kunnen kiezen.